Vals plat

GUUS VAN HOLLAND
Zo zwijgzaam en zoekend naar woorden als Peter Post zich gisteravond in het fascinerende tv-programma over de Tour-zege van Joop Zoetemelk in 1980 presenteerde, is de ploegleider doorgaans nooit.

In het zicht van de camera's weet Post zich vaak weinig te herinneren - alsof de koers voor hem een vreemde wereld is. Maar hij kon (en kan nog steeds) tekeergaan over de sport die hem als renner, organisator en ploegleider een leven lang biologeerde. In een vurige woordenstroom overtuigde hij altijd iedere toehoorder, van renners tot journalisten. Hij sprak geen woord Frans, maar iedereen in de Tour begreep hem. Post was de man van 'Het systeem-Post'. Zijn ploeg bestond uit meer dan ‚‚n kopman. Iedere renner stelde zich in dienst van de ploeg. Bijna iedereen was gelijk. Teambuilding was twintig jaar geleden onder Post al een gewone zaak. Post zei altijd dat hij en de ploeg reden voor 'de firma' - de sponsor. Hij zei altijd 'onze ploeg' en 'onze renners'. Zelfs prachtige renners als Raas, Kuiper, Zoetemelk en Knetemann zag hij nooit als godenzonen. Ze moesten 'rijden, altijd blijven rijden'. Wie niet wilde rijden of alleen voor zichzelf wilde rijden, mocht niet winnen. Zonder de leiders Raas en Knetemann zou zijn systeem misschien niet hebben gewerkt. Post wist dat. Dankzij het systeem won Zoetemelk de Tour. Zonder Post zou hij niet hebben gewonnen, dan was hij de eeuwige tweede gebleven. Zonder Post is het ook voor de Nederlandse renners in de Tour van nu behelpen.