A M S T E R D A M

Half acht. Ik ben een ladder op geklommen, een luik door gegaan. Ik sta buiten. Beneden stuitert de jungle. Hier komt de zon op over het IJ. Donkere metalen stellages steken omhoog in de mist over het roze water. Stonede gestaltes huggen zichzelf om me heen. Eva en Mila wachten rillend in hun lange jurken op MC Melody om naar een feestje bij Klaus te gaan. Klaus (27), zakt hikkend in elkaar, ballon met lachgas als een blauwglimmende appel van de boom van kennis in zijn slappe vuist terwijl Erik (19) hem volgt met een Sony vhs-camera.
 

Het is beestachtig koud en ik huiver en denk dat San Francisco, L.A., Vancouver en Amsterdam sprookjessteden zijn, hoe onleefbaar het klimaat ook is. Dat ik al lang in een virtuele stad leef. Misschien is elke plek onleefbaar zonder de virtuele wereld van je dromen. En die dromen zijn zo oud als wij zelf. Dat we allemaal verbonden zijn. Dat je ergens, ooit, een ander bestaan wacht, zonder de beperkingen van tijd en ruimte, lichaam en geest. Dat er een orde is, dat evolutie een doel heeft. Dat je ooit diegene kunt zijn die je werkelijk bent, grenzeloos, eindeloos, alles en niets. Dat we uiteindelijk allemaal samen dansen op dezelfde maat, als een groot, kloppend hart.

Zo oud ook als je ergste nachtmerries zijn de dromen. Dat je alleen ben. Dat de wereld kan vergaan met een klap harder dan alle trommels, toeters, driveby-shootings en apocalyptische junglebreaks bij elkaar. Net als duizend jaar geleden komen nu, in de laatste dagen van het tweede millennium, droom en nachtmerrie samen.

We rillen in het grijze licht. Klaus neuriet een Hare Krishna chant.

Een drie jaar oude computer is antiek. Je nieuwe is duizend maal sneller. Pillen, speed en coke houden je op de been terwijl jungle de top 40 reduceert tot slaapliedjes. Thuis, jas nog aan, wachtend op de come down, email je over de hele wereld. Eva: ,,Ik ga wel hard.''

Zo hard, dat je verbeelding het nauwelijks bijbeent. Om van het uitzicht naast je scherm - bomen, huizen, de sfeer die je in cyberspace reality noemt - maar niet te spreken. Dagdroomdagen. Ik trek mijn jas om me heen, spaced out van de trip die we zijn. De evolutionaire agenda ken ik niet. Op dit versnelde punt in tijd en ruimte heerst de logica van Kevin Kelly in mijn dromen, die van James Ballard in mijn nachtmerries.