Andy Warhol

 

Links Swell Heroïne-chic MTV Calvin Klein-advertenties Kate Moss Versace Nan Goldin Kurt Cobain River Phoenix Michael Hutchence Depeche Mode Level 42 Lou Reed Neil Young Andy Warhol Chet Baker Charlie Parker Pulp Fiction Killing Zoe Trainspotting

Freels zang lijkt van de bodem van het bestaan te komen. Niet een plek waar je je stem nog gemakkelijk verheft, of dingen anders of mooier probeert te maken dan ze zijn. Wat hij doet is moeilijk te beschrijven: van bijna elke zangstijl kun je makkelijker zeggen wat er gebeurt dan van geen stijl, van niets extra's doen, van niets doen dus eigenlijk. Het drukt machteloosheid uit en apathie, maar ook acceptatie, berusting, loslaten. Op de bodem van een zwart gat kun je niet alleen niets meer veranderen, je hoeft het ook niet. Erger kan toch niet. Je kunt stil zitten en niets doen.

,,Ik geloof juist erg in verandering,'' zegt David. Hij trekt de dekens verder op. ,,Ik geloof in het goede in mensen, dat je jezelf en de wereld kunt veranderen.'' Hij strekt een arm voor zich uit de lucht in, stokt, en zegt: ,,Ik hallucineer. Iemand reikte me bier aan.'' Zijn oogleden vallen neer, hoofd schuin tegen het beige behang. ,,Ik hallucineer veel. Nu droom ik.'' Hij snurkt.

Spuiten is als pissen in een wetsuit, heb ik gehoord. Weinig is zo geschikt om de ongemakkelijke kloof tussen ideaalbeeld en realiteit voor korte of langere tijd op te vullen, volgens Linda Yablonski. ,,Het geeft je het gevoel dat alles is zoals het moet zijn, warm, fijn en veilig.'' En het schept een band met andere gebruikers. Een exclusief clubje, zegt Yablonski. ,,De gevaren zijn bekend. Wie durft?''

Spill the sea, zingt Freel in 'Tired', en een golf gitaar schrijnt door de loods:
take it too far
take it too far

Hij ligt op zijn rug, gezicht half onder een kussen. Het bovenlichaam in het grauwe t-shirt beweegt nauwelijks. Ik trek mijn jas aan en leun op de rand van het bed. Hij schrikt overeind. Even later staat hij op en loopt naar het raam, laat het gordijn weer dicht vallen, gaat zitten in de beige stoel, de spullen nog voor zich op tafel. ,,Kom hier'', zegt hij. Ik ga tegenover hem aan tafel zitten. ,,Nee, hier.'' Hij trekt de stoel dichterbij. ,,Shoot up with me.

,,Alsjeblieft. Kom op. Laat me een naald in je steken.''

Calvin Klein-reclames

,,De meeste junks worden in bed geboren,'' zegt Yablonski. ,,Het is een select clubje, maar ze proberen er altijd anderen bij te betrekken. Geliefden het eerst. Het is heerlijk om samen high te zijn. En helemaal om elkaar in te spuiten. Je laat je geliefde letterlijk onder je huid kruipen, en je pijn en genot tegelijk geven.''

Stilte. ,,Zo ben ik ook begonnen, zegt Freel. ,,Tot we elkaar alleen nog maar high konden verdragen.''
,,It's corny as shit,'' zegt Yablonski, ,,maar smack is een substituut voor liefde.
Ik leg het Freel voor. Hij grijnst. Zo simpel is het niet. ,,Ik ben gewoon overgevoelig. I take things too far. Als kind voelde ik me al schuldig. Dat alles voor anderen zoveel moeilijker was. Dat ze het niet begrepen. Dat niets echt uitmaakt. Dat je niet bang hoeft te zijn voor de dood.''

,,Wat ik ga doen?'' zegt hij en smeert een donkere bel uit met een prop watten. ,,Niets. Hier blijven, dit spul opmaken. Dit is mijn eerste vrije dag in weken. Dit ging ik doen. Tv kijken, high worden.''

Het liefdesalbum 41 bevat openlijke drugsverwijzingen: tie off, our saviour to be sure. Op Too Many Days, het laatste, ontbreken ze. Maar 'What I Always Wanted' toont een soortgelijk Nirvana. Freel tokkelt nerveus tussen twee snaren, de drums roffelend: now i'm failing to come down.. Dan breekt de zucht van een orgel de nauwte in een vergezicht, en het liedje droomt subliem weg. i've always been in the lake and now i sit ashore/ i notice the time the place the blues the hues the score. Steeds meer versmelten de laatste woorden van de regels met een gedempt koor: the gift that i'm choosing is the gift for change this time..it's ok ok ok
tot alleen het orgel over is, en een gefluisterd i sleep/ i sleep/ sleep.

Het is een kleine steek, even schel, dan zeurderig. Onderhuids breekt een ader in een felrode stip, een paarse vlek die, dagen later, aan de omtrekken vervaagt in een vaal blauwgroene regenboog. De plek intrigeert, net als Freel's obsessie en Goldin's foto's. Junkie-romantiek?

Gekneusde lichamen stonden model dit jaar. Werkelijkheid in plaats van synthetische glamour. Het werd een flirt met een nog veel verraderlijker soort werkelijkheid, de schitterende, sexy dagdroom van heroïne. De naald van een platenspeler spreekt met jouw stem, die van de slaaploze droom zingt een lullaby. De onnatuurlijke schittering van Freels gitaar, het fluweel van de stem, ze tonen splendid isolation, een wereld waarin alles beter is. Taking shit too far.