Ik vind Rose via de Rosen Gallery van zijn nieuwe compagnon Alexandra.
Ze draagt een jurk met minstens een kilo glimmende kraaltjes. Het is wit
en stil.
KILO KRAALTJES
Houston Street dus - de stad uit wat Lower Eastsiders betreft.
 |
| Hugo Boss |
 |
|||
|
|||
 |
|||
Ze leidt me naar de wc, waar Phil Frost de muren beschilderde in turquoise, geel en oranje.
In San Francisco's Southpark schoof Tommy Guerrero, de populaire ex-pro die nu Real Skateboards leidt, op een zondagochtend aan de picknicktafel waar Pat Brennan van het snowboardingbedrijf Switch koffie dronk uit kartonnen bekers.
Snowboarding is allang overgenomen door de industrie, zegt Brennan. Switch is een uitzondering, het creatieve Original Sin, dat kunstzinnige ontwerpen en Sped, een video over de sss-kunst van Cheryl Dunn, uitbracht, is failliet. ,,Nike is voor skaters even erg,'' zegt Guerrero. ,,De schoen die ze naar me willen noemen heb ik al tien keer teruggestuurd. De zool is kut. Je kunt er niet mee skaten. Beginnen ze weer over de strepen op de zijkant.''
Toch overleeft de skatewereld. Ex-professionals als Guerrero en Danny Way en Colin McKay van het schoenmerk DC maken een kans als ondernemer, ondanks de moordende druk van Nike en Vans op de markt. ,,Skateboarding blijft in verhouding een kleinschalige, kritische wereld, waar je niet gemakkelijk in binnendringt,'' zegt Guerrero. ,,Skaten is moeilijk. Het doet pijn.''
 |
Terug in Alphabet City zitten Aaron Rose en Phil Frost op een betonnen
rots in een park. De zon schijnt. Rose, 29, een sympathieke opportunist,
begon Alleged vier jaar geleden met twintig skateboards van vrienden,
die meteen verkochten. ,,Skatekunst is populair in Manhattan.''
Alleged was de galerie waar onder meer Cheryll Dunn en Frost veel
rondhingen, en MTV-regisseurs en filmmakers Spike Jonze en Mike Mills,
nu allemaal succesvolle mainstream-namen.
Phil Frost, 23, heeft sproetjes, kort rood haar en een bescheiden
glimlach die meestal verlegen wegdraait terwijl hij op mijn koffer zit
te tekenen. Hij begon als tagger, en ging al snel over op acryl.
,,Graffiti was te beperkt.'' Frosts werk is kleurig en melancholiek, met
expressieve gezichten en onzinteksten in zijn herkenbare Frost-schrift.
,,Het zijn gezichten zoals ik ze zie. Ze drukken niets bijzonders uit,
het zijn gewoon mensen die je tegenkomt op straat. De woorden en teksten
bedenk ik zelf. Ze betekenen niets. Het zijn tekens, zoals je die overal
ziet, op winkels, in kranten, op shirts, muren, uithangborden. Het is
een soort straattaal, maar het is ook mijn eigen taal.'' Frost werkt ook
voor bladen als Strength, waarvoor hij met Cheryl Dunn zelfs een
modereportage aankleedde. ,,Dat was een grap. De kleding was zo
verschrikkelijk dat we onze eigen kleren maar gebruikt hebben. Het ging
ze toch alleen om onze namen.
,,De industrie neemt onze esthetiek over, en misschien is dat de dood
van een deel van de scene. Who gives a fuck anyway. Zij verdienen geld
met onze ideeën. There's plenty more where that came from. Ik wil
gewoon dingen bedenken, iets maken. Dat zullen zij nooit kunnen.''
 |
NRC Webpagina's © 30 JANUARI 1998 NRC HANDELSBLAD (web@nrc.nl)