Oplossingen naar
web@nrc.nl
 |
 | 11. Dalfsen
Sprakeloos keek Max naar het grote, brede kasteel, dat hij stap voor stap naderde. Opzij en aan de achterkant was het omvat door reusachtige bomen.
Het kasteel was het centrum van een kleine nederzetting. Links was jonge aanplant, die overging in naaldbos, maar rechts waren een paar kleine woningen,
een koetshuis, verbouwde stallen en schuren.
Beschaduwd door de kolossale kroon van een bruine eik, in de berm van de slotgracht, dreven twee zwarte zwanen met de majesteit van een verhevener bestaan, terwijl tussen de bladeren van de waterlelies, aan de voet van manshoge rododendronstruiken, ordinair kabaal werd gemaakt door een koppel eenden.
|
 | 12. Vaals
Dennen!
Ik zou van een soort geluk
om nooit meer aan te wennen
haast net als nu van een soort verdriet
niet weten of te midden van u staan te
blijven, te gaan liggen of
tussen u te rennen aldoor.
|
 | 13. Oud Verlaat
Het huis in de diepte, de tuin met bloemen, daarachter de zwevende meren en de rivier. Links Oude Verlaat. Verderop Nieuwe Verlaat. Een sluisje uit 1740, de eerste steen gemetseld door Jonas van Vloten. Rechts de bijgebouwen en de molen. Onze opslagplaatsen.
Onder de dijk staat het huis met de tuin met de berk. Op de dijk het huis met de herberg. Rieten stoelen en houten tafels, die op een terras bij het water staan. |
 | 14. Polder
De zon een dunne plek in dek, geen
ganzen, winters uitgekamd riet <->
zoals iets voor de vierde keer gezegd
weer in dezelfde woorden schiet
maar daar niet meer te vinden is
zo ligt de polder in zijn aanblik
voor wie dagelijks door hem fietst.
|
 | 15. Kopakker, Drenthe
Kopakker, had ik in de verslagen gelezen, was een van de weinige ongelukken waarbij een toren wegzakte, compleet verdween, met medeneming van twee Volkswagenbusjes, een als kantoor ingerichte container en een toevallig aanwezige truck met meet apparatuur.
Na het ongeluk begonnen de onderzoeken. Er werden rapporten geschreven, er werden foto's gemaakt. Uiteindelijk sloot men het gebied af en heroverde de natuur wat haar was ontnomen. Op de foto's, die nog tot tien jaar na het ongeluk werden gemaakt, veranderde de door zand en gras omgeven plak asfalt langzaam in een wuivende steppe met hier en daar een jonge berk en later, naarmate de tijd vorderde, weelderige flora. Kopakker werd een wildernis waar planten en dieren ongehinderd hun gang gingen.
|
Ga verder
|
NRC
Webpagina's
6 maart 1998
|
