De rest van de dag gebruikte ze om, nu de wereldpers toch bij haar op de stoep stond, met extra verve te pleiten voor het uitbannen van landmijnen.

Williams, net 47, heeft veel ervaring als politiek actievoerder.

Zonder aarzeling greep ze de eer die haar te beurt was gevallen dan ook aan om president Clinton, die het verdrag voor een verbod van landmijnen niet wil ondertekenen, een veeg uit de pan te geven. ,,Billy Clinton'', herhaalde ze gisteren voor menige microfoon, ,,is geen werkelijke leider. Hij heeft afstand gedaan van zijn rol als opperbevelhebber. Hij heeft het Pentagon in deze kwestie laten besluiten. Ik hoop dat hij na de toekenning van deze prijs zijn standpunt nog eens zal heroverwegen. Maar deze regering wil geen deel uitmaken van het historische tij. De wereld is vastbesloten dat dit een illegaal wapen is. Waarom wil de enige overgebleven supermacht dat niet accepteren?''

In de campagne voor een verbod op landmijnen heeft Williams zich onderscheiden als een effectief organisator met een fijne neus voor publiciteit. Aan de Johns Hopkins universiteit studeerde ze internationale betrekkingen. Jarenlang werkte ze bij onafhankelijke organisaties die zich bezighielden met de gevolgen van de Amerikaanse internationale politiek, met name in Latijns Amerika. Ze was verbonden aan een instelling voor medische hulp voor El Salvador en werkte voor een programma dat onderwijsprojecten stimuleerde in Nicaragua en Honduras.

Williams houdt een coalitie bijeen van meer dan 1.000 sterk uiteenlopende organisaties op het gebied van de mensenrechten, milieu en vredesvraagstukken. Aanvankelijk werd die bonte verzameling gezien als een uiterst linkse en marginale club, maar allengs bleken de onconventionele aanpak van Williams en haar mensen te werken. Nadat de onderhandelingen over een verbod op landmijnen binnen de Verenigde Naties waren gestrand, lukte het vorige maand op de landmijnen-conferentie in Oslo om in korte tijd bijna honderd landen achter een verdrag te krijgen.

(NRC Handelsblad, 11 oktober 1997)