De overige vijf genomineerden (Abdelkader Benali met Bruiloft aan zee, A. F. Th. van der Heijden met Het hof van barmhartigheid en Onder het plaveisel het moeras, Margriet de Moor met Hertog van Egypte, Wanda Reisel met Baby Storm en J.J. Voskuil met Vuile handen) kregen elk vijfduizend gulden.

Namens de jury, bestaande uit Graa Boomsma, Dick van Halsema, Monica van Paemel en Hanneke Wijgh, roemde Dik de eigenzinnigheid van Claus, die schijnbaar moeiteloos alle registers van de taal bespeelt. De laureaat zelf reageerde verrast. ,,Een Belg is wel twee Nederlanders waard, maar geen vier'', had hij van te voren gezegd. Hij bleek er vijf aan te kunnen.

Volgens het jurylid Van Halsema heeft bij de keuze voor Claus geen enkele rol gespeeld dat de Vlaams-Nederlandse boekenprijs de Gouden Uil eerder dit jaar aan zijn neus voorbij ging, ten gunste van Van der Heijden. ,,Dat zijn aardige bijkomstigheden die je pas achteraf gniffelend vaststelt.''

Kritiek op de keuze van de jury was er niet, zelfs niet op de zo langzamerhand bizarre consequentie dat geen enkel deel van Van der Heijdens magistrale epos De tandeloze tijd nog ooit bekroond is met een AKO- of Librisprijs. De andere grote kanshebber, J.J. Voskuil, zal de komende jaren de resterende vier delen van zijn al voltooide romancyclus Het Bureau publiceren en krijgt dus nog even zovele kansen. Voskuil, die niet op de prijs had gerekend, liet weten dat hij deze Claus van harte gunt.

In De Geruchten beschrijft Claus uit wisselende perspectieven de reacties in een Belgisch dorp op de deserteur René Catrijsse, die in de jaren zestig als een ware leproos terugkeert van de opstand die zijn leger in het hart van Afrika moest neerslaan. Het juryrapport roemt het satanisch genoegen waarmee Claus, evenals in Het verdriet van België, vele beerputten leegt.

Hoewel De Geruchten vaak is vergeleken met vroeger werk van Claus - met name De Metsiers (1950) en Omtrent Deedee (1963) - vindt de jury het treffender een internationale vergelijking te trekken. Ondermeer William Faulkner paste het procédé van diverse stemmen, die het verhaal elk vanuit hun eigen perspectief vertellen toe in As I lay dying.

Hugo Claus is de meest bekroonde auteur uit het Nederlandse taalgebied. In 1984 kreeg hij de Staatsprijs voor Vlaams verhalend literair proza voor Het verdriet van België. In 1986 viel hem de Prijs der Nederlandse letteren ten deel voor zijn gehele oeuvre. Dat jaar kreeg hij tevens de Herman Gorterprijs voor de gedichtenbundel Alibi. In 1994 ontving Claus de VSB-poëzieprijs voor De Sporen en de Prijs voor Meesterschap van de Maatschappij van Nederlandse Letterkunde. Dit jaar ontving Claus al de Pasolini Prijs 1997 voor zijn gehele werk.

Na het in ontvangst nemen van de Libris-prijs zei de gelukkige winnaar dat hij nog lang niet blasé is. ,,De sportiviteit gebiedt dat ik kom aanzitten als ik genomineerd word en ik ben dankbaar als men van mijn werk blijkt te houden.''

(NRC Handelsblad, 13 mei 1997)