Stuur uw verhaal naar dePlek@nrc.nl

Parijs verliest zich in droom van mest en worst

Door onze correspondent MARC CHAVANNES
Het kleinste paard ter wereld, een gezelschapsdier van het ras Toyhorse, vanaf 18.000 francs (6.000 gulden). Of de stieren uit de Limousin met hun onbeschrijflijke achter- en ondertrein. Het is moeilijk te kiezen wat het meest indrukwekkend is op de Salon International de l'Agriculture die deze week weer is gehouden in de beurshallen bij de Porte de Versailles in Parijs.

Eén week in het jaar brengt Frankrijk massaal een ode aan het land waar het leven echt is, la campagne. Honderdduizenden kwamen de afgelopen dagen naar de hoofdstad om zich weer eens helemaal te verliezen in het boerenbedrijf. Schoon water, zuivel van grazige bergweiden, en snelgroeiende, steeds magerder biggen. Wonderen om te proeven en te betasten.

Frankrijk begeeft zich jaarlijks met volle overgave in deze droomwereld van mest en worst. Geen politicus met enige hoop voor de toekomst waagt het te ontbreken. De eerste de beste was Jacques Chirac, die zondag de beurs opende en direct het record lang-blijven op vijf uur stelde. Zijn lijfwachten droegen voor de gelegenheid rugzakken om alle aangeboden ganzelevers, hammetjes en fromage de veau beleefd naar het Elysée te kunnen afvoeren.

Lionel Jospin, de voorman der socialisten hield het een dag later drie uur vol, hij wierp een volleybal in één keer in een boerennetje, maar een troeteldier van de boerenstand zal hij nooit worden. Hij pleitte voor meer steun aan de boeren die het nodig hebben. Daar hebben de meeste boeren niets aan. Tegen een president met een ijzeren maag die ook nog minister van Landbouw is geweest kan niemand op. De Salon zou dit jaar te lijden hebben van een zekere beursmoeheid bij de 730.000 man sterke boerenstand. Het zou de echte agri-ondernemers hinderen dat er vooral veel Parijzenaars komen die zich vergapen aan prachtige koeien-, schapen- en varkensrassen, zonder iets te maken te hebben met le terroir. Natuurlijk is dat waar. De Salon is een dagje op het land voor de prijs van een metrokaartje. Maar waar komt groen Frankrijk anders voor naar de Porte de Versailles dan om de idylle rond deze industrie van 290 miljard francs per jaar in stand te houden? De afgeleide agro-industrie is nog eens goed voor een omzet van 650 miljard francs. Ook die was aanwezig, omgeven door een kordon van banken en verzekeraars.

Op de dag deze week waarop ik de Salon bezocht zou Jack Lang de ronde doen. Deze oud-minister van Cultuur en later Onderwijs onder president Mitterrand, heeft als burgemeester van de kasteelstad Blois en lid van het Europese Parlement geen zware verplichtingen in de landbouwwereld. Op het hem toegemeten tijdstip van drie uur was hij in geen velden of wegen te bekennen. Premier Alain Juppé deed het een dag later beter. Hij haalde twaalf seconden tv-journaal terwijl hij een oester leeglepelde.

Het buitenland waagt zich ook in de grootste loopstal van Parijs. Het Office néerlandais du bétail (vee), één grijs-bruine koe uit Zwitserland, een hok Italiaanse struisvogels en het 1.327 kilo zware rund Fayot uit Hereford houden de herinnering aan het boerenbedrijf over de grens levend. De rekken met Barbour oliejacks passen hier beter; die worden ook op het Franse platteland gedragen, meer bij de jacht dan in de stal.

Veel stands gaan over moderne agri-dienstverlening. De grootste drinkbakkenmaker van Europa staat er wat verloren tussen. Koeien-elektronica en -genetica, dat zijn gezien de aantallen merken en produkten kennelijk groei-sectoren. Mijn illusie dat het Franse vlees nog heerlijk laboratorium-vrij is, verdwijnt langzamerhand in het stro dat de beursvloer zijn boertige vering geeft. In 25 jaar is de melkafdracht van de Fransen koeien van 1.500 tot 10.000 liter per jaar opgevoerd. In veertig dagen wordt nu een kip van twee kilo geproduceerd - een scharrelkip krijgt de dubbele looptijd naar de pan. En ook in Frankrijk is de vraag aan de laboratoria: verzin iets waardoor het vlees ook nog mals aandoet.

Gezellige châlets heten ons welkom in de sfeer van het alpine Abondance. De bergkoeien staan er hun eigen kaas te verkopen. Alle geuren vloeien ineen. Naast de Normandische ezels Casimir, Albert en Fifi staat Hursula uit Hauteluce, Savoie, 304 dagen oud, onverstoorbaar haar lunch te kauwen. Het doet, ondanks de drukte, weldadig aan. Vergeleken bij de metershoge koelvitrine waar enige immense koe-achtigen schoongemaakt in tentoonhangen, rood-wit-blauwe linten op de plaats van de opengewerkte rug, laurierblaadjes ter afdekking van het voormalige centrale afvoerkanaal. En waar de kop zat, daar was geen tak of strik groot genoeg voor. Een hagelwit linnen servet zit met vier spelden aan de nek bevestigd. Even vloeien operatiekamer, rouwkamer en toonkamer in elkaar over. Hoogste tijd een mooie Lalande-de-Pomerol 1994 te gaan proeven. Een jury van de Salon heeft Michel Coudroy uit Montagne (Gironde) een gouden medaille toegekend. Daar wint iedere wijn bij. De grote loterij wacht ook nog. Hoofdprijs: een tractor. Voetnoot: alleen voor actieve boeren.

(Dit artikel verscheen op 2 maart 1996 in NRC Handelsblad)