Stuur uw verhaal naar dePlek@nrc.nl

Mijn Canadese Vijver

Door Bas Degroot
Het lijkt allemaal zo gewoon: die vijver in onze tuin, in het dorpje Wainfleet, Ontario. Maar ik kan er niet genoeg van krijgen. Elke dag loop ik er een paar keer omheen. Grote schildpadden schuiven snel het water in, zodra ze me in de gaten krijgen en blijven op veilige afstand een poosje naar me loeren, met het topje van hun platte neuzen net boven water. Nog een paar weken, dan graven ze zich in. Net als de ongevaarlijke kousebandslangen die hier heel algemeen zijn. Je kunt ze zo oppakken. We hebben het echter opgegeven ze in een terrarium te houden, want je moet ze voeren en ze houden er onsmakelijk-wrede eetgewoonten op na. Dat is overdag.

Tegen de avond zit ik graag een poosje buiten. Ik geniet van de prachtige , onbeschrijflijk kleurrijke avondlucht hier in het Grote Merengebied. Het is nog steeds een drukke boel in en rond de vijver. Een ijsvogel zit op een hoge tak en duikt soms in het water, waar hij vaak iets uit oppikt - een visje, een rivierkreeft, misschien een groen kikkertje. Een grote blauwe reiger komt elke avond even langs, en waadt statig rond de oever - tot hij mij ziet en zwaar en laag vliegend weer verdwijnt. (Hij ook al; begrijpen die beesten niet dat ik ze alleen maar wil zien?)

En dan zijn er die enorme brulkikkers, tot diep in de nacht naar elkaar roepend met dat vreemd galmende geluid als van een bassnaar op een elektrische gitaar. En natuurlijk: de karpers. Af en toe springt er een op uit het water. De zware plons herinnert me aan ons drinkwater, dat uit een kunstmatige bron naast de vijver komt en tegenwoordig naar ze smaakt... Mijn schuld!

Vroeger ging ik soms met mijn vader naar een brede sloot in het dorpje Schelluinen, vlakbij Gorkum, waar we dan de karpers gingen voeren. Het stikte ervan. Toen ik later zelf met mijn gezin naast deze vijver kwam te wonen kon ik de verleiding niet weerstaan om die jeugdherinnering op te roepen. Helaas, de paar karpers die ik vijf jaar geleden uitzette wisten van wanten. Die zou ik wel willen eten, om ze kwijt te raken, maar niemand lust ze hier; ik ook niet.

Afijn, als ik het rollende fluiten hoor van een wasbeertje, vlakbij in een boom, en ver weg nog net een groepje witstaartherten kan onderscheiden, dat schichtig springend een boerenveld oversteekt, allemaal in het dichtstbevolkte gedeelte van Canada, besef ik weer hoe blij ik ben met dit gewone plekje in dit ongewoon geweldige land.
Tevreden ga ik naar binnen voor een kopje koffie, lekker sterk, op z'n Nederlands - dat wel.