Stuur uw verhaal naar dePlek@nrc.nl

Eros in Bonn: opgebakken trivialiteit, maar toch..

Door onze correspondent J.M. BIK
Wijlen Willy Brandt, bondskanselier van 1969 tot 1974 en nog veel langer SPD-voorzitter, was een groot man en (maar?) niet zo'n monogaam type. Dat der Willy er in de amoureuze sector naast zijn drie huwelijken wel eens wat bijsprokkelde is bekend en is hier en daar ook wel beschreven. Dat hij voor dat doel niet bij de bond van huisvrouwen langsging, maar zich eerder richtte op dames uit de artistieke en de journalistieke wereld is evenmin geheim gebleven.

Integendeel, het komt vandaag wel voor - bijvoorbeeld als je in de keuken bij de radio je ochtendboterham staat te smeren - dat zulke dames komen uitleggen wat een staatsman die Brandt was. Gelijk hebben zij, daar niet van, maar toch klinkt dat uit hun mond een tikje komisch. Mooi is het oude verhaal, uit de vroege jaren zeventig, over PvdA-lijsttrekker Joop den Uyl die Brandt in een SPD-verkiezingstrein zou ontmoeten maar lang moest wachten wegens een wel zeer exclusief interview dat de kanselier in die trein aan een verslaggeefster gaf.

Op dit gebied kent de Bondsrepubliek al heel lang een bloeiende yellow press. Die hield en houdt nauwkeurig boek van de liefdeslevens van keizerin Soraya tot Lady Di, de geschatte prestaties met drank en vrouwen van acteur Harald Juhnke (een kruising van Ko van Dijk en Rijk de Gooijer), de vader van Steffi Graf of de huidige SPD-voorzitter Oskar Lafontaine (in deze specialiteit met recht een van Brandts opvolgers). En zo meer, liefst elke dag.

Doorgaans doet bijvoorbeeld de Bildzeitung dat met een raffinement dat inzicht in de volksziel verraadt. Op de bovenzijde van haar voorpagina's brengt zij, met een klakkend foei, buitenechtelijk nieuws van zulke prominenten (,,die da oben'') die hun kunsten uiteraard bijna altijd op kosten van de gewone man en belastingbetaler uithalen. Onder de vouw van de voorpagina wacht de kijkende lezer dan een foto van een blote of bijna blote jongedame. Het gellustreerde weekblad Stern, dat in de afdeling 'bloot slaat niet dood' een groot deel van zijn concurrenten (Quick, Bunte) bijna of helemaal om hals heeft gebracht, had deze week een paar jaar Bild-knipsels bijeengebracht onder de kop Bonn Amour. Het liet daarin - oie, oei - een stoet overspelige politici langstrekken. Na zo'n mooi 'intro': ,,Het gezin is ver weg, de verleiding dichtbij. Dan vallen sommige politici voor het Treibhauseffekt in Bonn.'' De Politikverdrossenheit heeft ook mooie kanten, zullen ze bij dat Hamburgse weekblad hebben gedacht.

Er volgden een reeks namen en gevallen. Een SPD-parlementariër die voor een RTL-journaliste is gevallen en van haar een kind gaat krijgen, een oude CDU'er die dood neerviel van een bordeelkruk. Een getrouwde staatssecretaris met een kind van een andere vrouw. De secretaresse van Helmut Kohl, die niet alleen een whiskystem heeft maar ook nog meer van jonge dan van oude mannen zou houden, daar kijkt een mens van op. De naam van Oskar Lafontaine - sociaal-democraat en bovendien epicurist - kwam natuurlijk ook voor. Want die houdt zeer van dames, hij is ook al voor de derde keer getrouwd. Maar die lelijkerd behandelt hen soms hardvochtig, met zijn tweede vrouw sloot hij bijvoorbeeld een zódanig knevelcontract dat zelfs haar spaarcenten eraan gingen, meldde Stern afgelopen donderdag (en Bild die ochtend dus ook).

Langdurig opgebakken triviale kost al met al, wie wil moet Stern maar kopen, zou je denken. ,,Maar dat wordt gevreten man'', hoor je zeggen. Dus meldden gisteren ook Nederlandse kranten aangrijpende dingen uit dat kliekjesmaal van Stern. ,,Duitse pers verbreekt stilzwijgen over liedesleven politici'', stond er boven zo'n verhaal. Achgut, stilzwijgen, tussen Bild en Stern? ,,Bloeiend liefdesleven van Duitse politici in Bonn'', stond er boven een ander verhaal. Duitse politici, en in Bonn ook nog? Het is wat.

Hier en daar werd Stern in die Nederlandse echo's trouwens nog overtroffen. Bijvoorbeeld waar het ging over het huwelijk van de ,,bejaarde'' Theo Waigel, minister van financiën en voorzitter van de Beierse CSU, met een tweede ,,jeugdige'' echtgenote. Welnu, Waigel is 22 april 1939 geboren en leefde al jaren gescheiden van zijn eerste vrouw toen hij herfst 1994, met Helmut Kohl als getuige, in het huwelijk trad met de arts Irene Epple, een oud-skister met wie hij al jaren samenwoonde. Hij was en is dus niet zo bejaard en zij is 38 en dus niet zó jeugdig meer.

Geheimzinnig hadden die twee nooit gedaan, jaren geleden zaten ze al hand in hand in t.v.-talkshows. Wat anders is dat Waigels eerste huwelijk pas twee jaar geleden officieel eindigde en dat hij toen hij drie jaar geleden met zijn CSU-vriend Edmund Stoiber vocht om het premierschap van het zwaarkatholieke Beieren de handicap had dat hij alléén campagne moest voeren terwijl Stoiber steeds met vrouw en kinderen, en zonder gefluister over zijn privéleven, op pad was. Dat in Beieren wellicht beslissende, en daardoor relevante, verschil is in serieuze kranten natuurlijk niet verzwegen. Maar wel in de Bildzeitung, en zo heeft elk zijn plaats.

(Dit artikel verscheen op 24 februari 1996 in NRC Handelsblad)