,,Wil jij de punt van het uitroepteken zijn'', gilt Pim door de nacht. Samen met zijn vriendje is hij, net als ik, gestrand halverwege het traject Utrecht-Amsterdam. Het is 05.00 uur, nog steeds geen nachttrein en de kiosken zijn gesloten.

Om de tijd te doden probeert Pim wat nachtbrakers te werven voor zijn grote show. Want tijdens de openingsceremonie van de Gay Games in stadion ArenA - dan gaat er volgens Pim iets spectaculairs gebeuren.

,,Oe, het wordt zo horny'', schalt zijn stem over het bijna verlaten perron, en weg is hij weer. Een stewardess zet haar koffer neer en tuurt langs het spoor. Zij is het volgende slachtoffer. ,,Mevrouw, wat bent u blónd'', pest Pim, terwijl z'n vriendje - net iets valser - het uitschatert.

Streng kijkt de stewardess neer op het duo en mompelt iets in de trant van laat me met rust eikels.

,,Okay, okay, ik zal niet pushen, darling. Oh jeetje, daar komt de conducteur! Wat een kóntje...''Naast mij zit een man die Pim & Co met stuurse blik gadeslaat. ,,En dan moet je je voorstellen'', zegt hij, ,,dat we vanaf 1 augustus in Amsterdam een week lang een paar honderdduizend van dit soort aanstellerige nichten over de vloer krijgen. Ga d'r maar aan staan.''

Snel verbergt hij zich achter de krant van gisteren, want Pim en zijn vriend komen nu op óns af. Wij moeten er ook aan geloven.

,,Meneer. Wat een héérlijk stel benen!''

,,Rot op, mafketel'', zegt de man.

,,Rare jongens, die hetero's'', pept Pim zich op. En dan ben ik aan de beurt.

Je zou het een zwakke eigenschap kunnen noemen - moeilijk nee kunnen zeggen. Maar er was ook overmacht in het spel. Ik fungeerde namens de andere passagiers in de nachtelijke coupé als bliksemafleider. De meeste vroege vogels waren allang blij dat Pim zich ditmaal op mij had gestort. En voor ik het wist zat ik slaapdronken over het aanmeldingsformulier gebogen. Ter hoogte van Diemen, met Amsterdam in zicht, had ik me officieel ingeschreven voor de openingsceremonie van de Gay Games - een stripteasedans begeleid door The Weather Girls met hun versie van It's Raining Man. Ik was nu een van de figuranten die straks op de roze catwalk in de Amsterdamse voetbaltempel uit zijn matrozenkostuum zou stappen om na een spannende striptease in zwemslip de show te stelen.

Afvallen! Familie en vrienden waarschuwen! - waren mijn ijdele respectievelijk hypocriete gedachten. Maar een paar dagen later begonnen de repetities al. Die extra kilo's moest ik maar voor lief nemen en mochten vrienden na mijn televisieoptreden in zwemslip denken aan een verlate coming out - tsja, dat zouden we dan wel weer zien.

Er onderuit komen was geen optie, want Pim hing de dag na de nachtelijke treinreis al aan de lijn.

,,Met Pim, van IDTV. U heeft zich vannacht aangemeld enne... niets te maren, beloofd is beloofd!''

En daar had Pim natuurlijk gelijk in. Homo of hetero - een man een man, een woord een woord, zodat ik me die zaterdagmiddag meldde op het voetbalveld van Zeeburgia in Amsterdam-Oost.

Wat ik die bewuste nacht op het perron had gezien was er nu in oorverdovend meervoud. Zo'n tweehonderd gays dansten over het kunstgras onder aanmoediging van de hippe choreograaf Matthew die door een handsfree microfoon commando's gaf. ,,That was wild, guys. Do it again!''

De figuranten die zich net als ik vrijwillig bij Pim hadden opgegeven kwamen nu het veld over rennen en maakten naar een denkbeeldig publiek een saluutgebaar. De meesten in strak trainingspak, een enkele bierbuik, sportschooljongens met armen als kabels en een oudere heer in corduroybroek, die op de middenstip zijn slipper verloor. Langs de lijn stonden aktentasjes opgesteld en een enkeling had z'n kostuum netjes over de afrastering gedrapeerd.

,,Als jullie de matrozenbroek laten zakken en de verrassing uit je zwemslip vandaan hebben getoverd, geef ik het sein: Party! Okay'', zei choreograaf Matthew. ,,We doen het even om te oefenen: Eén, twee, drie... party!''

De matrozen gooiden de armen omhoog en joelden massaal hun longen leeg. Kan ik nog weg? Een 'verrassing' uit mijn zwemslip vandaan toveren - dat lukt mij nooit?! Koortsachtig keek ik om mij heen, naar de beste uitgang voor een stille aftocht.

Maar mijn paniek bleef niet onopgemerkt, want daar stond Pim al weer voor me. ,,Wat is er, darling? Vind je het eng, als enige hetero? Doe niet zo gek. Er kan je niets gebeuren. Ik zorg wel dat ze van je afblijven.''

Volgens Pim had ik het mooiste al gemist: het passen van de matrozenpakjes. Er waren niet voldoende maatjes 43 van de bootschoenen en van de witte Wahler-hesjes waren er veel te weinig in extra large.

,,Je had ze moeten zien'', kirde Pim. ,,Die enorme nichten. En maar draaien voor die spiegel, en veel te lang in de kleedkamer blijven hangen, hè. Alleen maar om die ene mooie jongen in z'n blote pik te kunnen zien.''

Pim wenste me succes, hij moest weer aan de slag. ,,Kom op jongens, gooi die spieren los. En hup, daar gaan we weer'', spoorde hij de matrozen aan.

Een medewerker van choreograaf Matthew begeleidde me naar groep F. Tijdens de openingsact, als we allemaal uit de kleren waren, zouden we met z'n allen het woord H.E.L.L.O.! vormen. Mijn groep was verantwoordelijk voor het uitroepteken.

Voor de meeste gays uit groep F was het al de derde oefendag, maar de collegialiteit was groot en de jongens deden voor wat er van mij verwacht werd. Na amper een uur lag ook ik op m'n rug in een voetbalveld in Amsterdam-Oost en stroopte tergend langzaam, als een volleerd stripteasedanser, mijn sokken af. Zaterdagavond in de ArenA, als het voor het eggie is, dan zwaai ik met mijn sokken parmantig in de lucht.

Oe, het wordt zo horny.