Dossier Ramp Enschede

Nieuws

Logboek

Onderzoek

Feiten

Slachtoffers

S.E. Fireworks

Vuurwerk en veiligheid

Reageer

Amalia Bendriss heeft de laatste weken vaak nachtmerries. Dan beleeft ze de vuurwerkramp opnieuw. Deel vijf van een serie over slachtoffers van de ramp in Enschede.

Door onze correspondent ANDRE RITSEMA

ENSCHEDE, 30 JUNI. Het zijn nachtmerries met veel vuur en een hoop geknal, waaruit ze vol schrik en angst wakker wordt. Amalia Bendriss is, tot haar eigen verbazing eigenlijk, de klap van de vuurwerkramp nog niet te boven. Sterker nog: de laatste dagen gaat het slechter. "In het begin had ik er niet zo'n last van."

De achttienjarige Bendriss zei het drie dagen na de ramp al. De klap zou nog wel komen; het was nog niet bezonken. En die klap is inderdaad gekomen: met nachtmerries, met schrikreacties op harde geluiden, met een onbehaaglijk gevoel in haar eigen appartement aan de Pluvierstraat. Ze is bij de hulpverlening geweest, omdat ze zelf vindt dat ze psychische hulp behoeft. " Ik wil nu wel eens met een psycholoog of psychiater praten om te bekijken hoe ik van mijn fobie af kan komen." De hulpverleners verwezen haar naar de huisarts. De komende dagen zal ze een huisarts zoeken, zegt Bendriss. "Ik woon nog niet zo heel lang in Enschede, het is er nog nooit van gekomen een huisarts uit te kiezen."

Aan de buitenkant heeft de ramp letsel achtergelaten. De hoofdwond boven haar oog is verworden tot een lelijk litteken, dwars door mijn wenkbrauw". "Ik heb er met vrienden over gesproken. Die vinden dat ik schadevergoeding moet zien te krijgen voor dat letsel. Maar ik weet nog niet of ik dat wel doe." Ze praat overigens veel met vrienden en kennissen over de ramp en de nasleep. " Heel veel van hen hebben er nu meer last van dan in het begin. Veel vrienden zijn angstig en bang - net als ik." Net als haar vrienden is ook Bendriss er verontwaardigd over dat de geldbedragen die de slachtoffers uit het rampenfonds krijgen, in mindering worden gebracht op het uiteindelijke schadebedrag. "Het is toch niet onze schuld dat sommigen alles kwijt zijn? Er zit toch geld genoeg in het rampenfonds?"

De angst is de reden dat ze vaak bij een vriendin verblijft in een flatje elders in Enschede. ,Ik wil liever niet alleen zijn." En het is ook de reden om te verhuizen. "Ik voel me helemaal niet prettig, hier. Ik heb steeds het gevoel dat er wat gaat gebeuren." Bendriss heeft inmiddels contact gehad met de woningbouwvereniging. Ze hoopt dat ze in een ander huis beter, dieper slaapt. "Ik slaap nu heel licht, word van elk geluidje wakker. Uitslapen is er al een tijdje niet meer bij."

Voor het overige probeert ze haar gewone leven weer op te pakken, zoals dat heet. Door omstandigheden heeft ze twee examens (Nederlands en Maatschappijleer) van de avondmavo gemist - die mag ze nu in augustus doen. En ze heeft gisteren gesolliciteerd naar een baantje. Want Bendriss heeft weer allerlei plannen. Zo wil ze in september voor vier weken naar Indonesië, om daar namens de kerk zendingswerk te gaan verrichten. Het verblijf daar wordt betaald, Bendriss moet zelf het vliegticket betalen. "Daarvoor heb ik nu gesolliciteerd naar een baantje voor een paar maanden in een snoepwinkeltje. Leuk hoor."