Dossier EK 2000  

Nieuws

Veiligheid

Nederlands elftal

Toernooi

Geschiedenis

Tegenspraak

Links

Door onze redacteur ROBERT MISSET
ROTTERDAM, 3 JULI. In de aangrijpende apotheose van het EK 2000 verbleekte de Italiaanse kunst van het verdedigen op het ultieme moment bij de schoonheid van het Franse voetbal.

Bij een 1-0 voorsprong na 94 minuten spelen, feliciteerden de Italianen elkaar al met de Europese titel. Maar met nog 30 seconden op de klok schoot de Franse invaller Sylvain Wiltord zijn ploeg alsnog naar een verlenging, waarna het mentaal gebroken Italië een golden goal van de tweede Franse invaller David Trézéguet incasseerde.

Door de 2-1 zege op Italië in de Rotterdamse Kuip werd Frankrijk de eerste regerend wereldkampioen in de historie die zich tevens de sterkste van Europa mag noemen. Duitsland moest na zijn wereldtitel in 1990 zes jaar wachten op het Europese kampioenschap in Engeland. Twee jaar na de triomftocht op het WK in eigen land onderstreepte Frankrijk dat de selectie vooral in de breedte aan kwaliteit heeft gewonnen. Het Nederlands elftal ondervond al in de met 3-2 gewonnen groepswedstrijd dat ook de tweede keus van bondscoach Roger Lemerre het Europese voetbal nog jaren kan domineren.

Toch hadden de Fransen gisteravond een mirakel nodig om het succes in 1984 van de gouden generatie onder leiding van Platini te herhalen. Uitgerekend in de finale van het EK 2000 bewees het Italiaanse team van Dino Zoff dat het niet alleen voortborduurt op het verfoeilijke catenaccio, waarmee de bondscoach als doelman wereldkampioen werd in 1982. Met tien man hadden de Italianen in de dramatische halve finale tegen Oranje geen andere keuze dan loopgraven aan te leggen voor het eigen doel. Ondanks die na pas na strafschoppen besliste slijtageslag durfde het opvallend frisse Italië ook aan te vallen tegen het favoriete Frankrijk.

Heel lang leken de in smetteloos witte tenues spelende Italianen zelfs niet te hoeven boeten voor de nonchalance, waarmee de tot invaller gedegradeerde sterspeler Del Piero twee fraaie kansen op een beslissende tweede goal verknoeide. Als een flonkerende diamant koesterde Italië de treffer van Delvecchio in de 55ste minuut, waarbij middenvelder Totti een hoofdrol speelde met een fraaie hakbal op aangever Pessotto. Misplaatste arrogantie werd de Italianen fataal toen niemand meer op een Frans wonder rekende. "Het irriteerde me mateloos dat de Italianen elkaar reeds schouderklopjes en high fives gaven, terwijl de wedstrijd nog niet was afgelopen", zei de bij vlagen ongrijpbare aanvaller Henry. "Een betere stimulans was niet denkbaar." Toch viel de voorbarige Italiaanse euforie te begrijpen, want de Franse regisseur Zidane had zijn ploeg in de finale niet op sleeptouw kunnen nemen. Als spelbepaler van Juventus kende het repertoire van Zidane nu eenmaal geen geheimen voor zijn Italiaanse tegenstanders. Het was een pikant detail dat met Zidane nog acht Fransen hun sporen hebben achtergelaten in de Italiaanse competitie, al leek dat eerder een voordeel voor Italië dan voor Frankrijk. De Franse coach Lemerre was bovendien nog niet vergeten dat hij zijn ploeg als assistent van Jacquet in de kwartfinales van het WK pas na strafschoppen had zien winnen van Italië.

Drie Franse invallers - Wiltord, Pires en Trezeguet - gaven het sluitstuk van het EK een sensationele wending. Uitgerekend de architecten van de wederom voortreffelijk georganiseerde Italiaanse verdediging werden wreed bestraft voor één ketting van schoonheidsfoutjes nadat de Franse doelman Barthez de bal voor de laatste keer naar voren had gejaagd.

Het kalende hoofd van Zidane was het tussenstation van een uit wanhoop geboren aanvalsopzet, die door Cannavaro verkeerd werd beoordeeld. Zo kreeg Wiltord plotseling de Italiaanse doelman Toldo in het vizier. De penaltykiller in de voor Nederland zo traumatisch verlopen halve finale reageerde te laat, omdat de aanvaller van Bordeaux de bal door de benen van voorstopper Nesta schoot: 1-1. Als een bokser tolde Italië vervolgens door de Kuip. "Die psychologische klap zijn we niet meer te boven gekomen", prevelde de ontgoochelde bondscoach Zoff. "Dit is één van de moeilijkste momenten in mijn leven."

Het herboren Franse team ging in de verlenging onmiddellijk op jacht naar de golden goal en bondscoach Lemerre wees na afloop fijntjes op de onuitputtelijke bron van talent in zijn selectie. In de 103de minuut profiteerde invaller Pires van balverlies van Albertini, bleef Cannavaro staan en aarzelde die andere Franse invaller Trézéguet geen moment. Hoog en hard verdween de bal achter doelman Toldo, waarna aanvoerder Deschamps de Coupe Henri Delauney aan het Franse volk mocht tonen. "Het is aan de enorme wilskracht van deze ploeg te danken dat we een wonder hebben bewerkstelligd", jubelde Lemerre.

Als vaandeldrager van het aanvallende voetbal had Frankrijk het meeste recht op de eindzege in het EK-toernooi, waarvoor het zich als wereldkampioen zo moeizaam had weten te kwalificeren. "Ons werd verweten dat we alleen in eigen land konden winnen", sprak Henry. "Daarom schenkt deze in Nederland en België behaalde titel zoveel voldoening." Uitgelaten sprak de Franse bondscoach van een ideale mix tussen "generaals en soldaten" in zijn selectie.

Doelman Barthez zal wel op zoek moeten naar een andere ploeggenoot die hem voor en na elke wedstrijd op zijn kale bol kust, want libero Blanc beëindigt zijn interlandcarrière. Maar de liefhebbers van de creatieve aanvalspatronen van Franse signatuur kunnen ervan verzekerd zijn dat Les Bleus zich ook over twee jaar op het WK in Japan en Zuid-Korea als een waardige titelverdediger zullen presenteren. "Het geluk is daar waar je het vindt", filosofeerde Lemerre. "We hebben nu veel tijd om van dit geluk te genieten in de wetenschap dat we alleen nog maar beter kunnen worden."