Dossier EK 2000  

Nieuws

Veiligheid

Nederlands elftal

Toernooi

Geschiedenis

Tegenspraak

Links

Italianen zijn op belangrijke momenten koelbloediger dan Nederlanders, die vaak hun hoofd verliezen. Hoe zal het vanavond in de halve finale van het EK zijn?

Door onze redacteur GUUS VAN HOLLAND

ROTTERDAM, 29 JUNI. Voetballers als Zinedine Zidane kent het Italiaanse elftal niet. Natuurlijk niet, want betere en aantrekkelijker voetballers heeft het eerste Europese kampioenschap van deze eeuw nog niet voortgebracht. De Italianen moeten zich behelpen met even sierlijke als meedogenloze verdedigers, met even zwoegende als doortastende middenvelders en met snelle, maar allerminst begaafde spitsen. Ze vormen geen elftal dat kampioen lijkt te worden.

Maar dan nog valt met het Italiaanse elftal dat vanavond tegen het losgeslagen Oranje-elftal aantreedt, niet te spotten. Het verleden leert dat Italianen in cruciale wedstrijden tot ongekende hoogte kunnen stijgen. Altijd kunnen ze bogen op een uitzonderlijk fysieke conditie, bijna altijd geven ze blijk over ruime wedstrijdervaring te beschikken en zelden wijken ze af van de speldiscipline. Italianen en zeker hun coaches (Bearzot, Vicini, Sacchi, Maldini en nu Zoff) schrikken er niet voor terug zeer defensief te spelen, de tegenstander te laten rennen en razen, tot deze er uitgeput bij neervalt, om dan meedogenloos toe te slaan.

Lelijk voetbal mag in Italië, als er maar wordt gewonnen. Hoe elegant en technisch vaardig de meeste Italianen ook zijn, ze voetballen voor het resultaat en niet voor de schoonheidsprijs. Vandaar ook dat Dino Zoff - de legendarische doelman - Alessandro Del Piero niet opstelt in zijn squadra. Voor de liefhebber van oogstrelend voetbal een teleurstellende keus van de Italiaanse bondscoach.

Wanneer de kleine Savoiaanse prins in het veld is, gebeurt er altijd iets moois. Of hij schiet de bal uit een vrije trap in de bovenhoek, of hij probeert met dansende schaarbewegingen de vijandelijke verdediging te omzeilen. Samen met Christian Vieri, de Italiaanse topscorer van het WK van 1998, zou Del Piero een prachtig spitsenduo hebben kunnen vormen. Maar Vieri is geblesseerd en niet geselecteerd, en Del Piero moet zijn plaats afstaan aan de Romeinse hardloper Totti.

De tijd van Antognoni en Baggio, de aanvallende middenvelders met de splijtende passes, is voorbij. De spelmakers in de Serie A zijn nu buitenlanders, zoals Zidane bij Juventus en de Argentijn Véron bij Lazio. Italianen zijn de waterdragers van de buitenlandse vedetten. Slechts verdedigers houden de Italiaanse eer hoog. Maldini, Nesta en Cannaváro behoren tot de beste verdedigers ter wereld. Wie deze stenen uit de azuurblauwe vededigingsmuur weet te bikken, verdient de zege.

Rising to the occasion, is geen Italiaanse uitdrukking. Maar misschien nog wel meer dan Engelsen en Duitsers zijn Italianen in staat op belangrijke momenten de sterren van de hemel te spelen. Meer nog dan Nederlanders, die op belangrijke momenten altijd falen. Domweg omdat Nederlanders doorgaans niet over een killersinstinct beschikken. Veel titeltoernooien in het verleden leren dat Nederlandse sporters op het laatste moment afhaken of verliezen. Oranje-elftallen verloren in halve finales en finales, misten strafschoppen of lieten zich als born losers ringeloren door sluwe tegenstanders.

Zelfingenomenheid of lichtzinnigheid lag vaak ten grondslag aan voortijdige uitschakeling. Nederlandse voetballers vertonen de neiging zich de beste van de wereld te vinden - of zoals nu van Europa. De euforie na de 6-1 overwinning op de uitgebluste Joegoslavische vedetten, is in heel Nederland ongekend. Onder aanvoering van de media, die alle realiteit hebben verloren, is Nederland zich weer de heerser van de voetbalwereld gaan noemen en wordt Rijkaard, die nog helemaal niets heeft gewonnen, al in één adem genoemd met Michels en Cruijff.

Hoe zal het Nederland vergaan wanneer Oranje niet kampioen wordt? Erger: hoe zal de stemming zijn wanneer de matige Italiaanse ploeg Oranje al in de halve finale stuit. Nederland zal in rouw zijn gedompeld.