Dossier Amerikaanse Verkiezingen 2000

Nieuws

Uitslagen

Kandidaten

Debatten

Voorrondes

Links

George W. Bush: afspraak met de glorie

Hieronder de integrale tekst van de toespraak van George W. Bush na zijn nogminering als Republikeins presidentskandidaat:

Meneer de voorzitter, gedelegeerden, en mijn medeburgers, ik aanvaard uw nominatie. Ik dank u voor uw vertrouwen. Samen zullen we Amerika's doel vernieuwen.

Onze stamvaders hebben dat doel hier in Philadelphia voor het eerst vastgelegd. Ben Franklin was hier. Thomas Jefferson, en, natuurlijk, George Washington - of, zoals zijn vrienden hem noemden, George W.

Ik ben er trots op Dick Cheney aan mijn zijde te hebben. Hij is een man uit één stuk, een man van afgewogen oordelen, die heeft bewezen dat de dienst aan de publieke zaak een nobele roeping kan zijn. Amerika zal trots zijn op een leider van dit statuur om Al Gore op te volgen als vice-president van de Verenigde Staten.

Ik ben John McCain en de andere kandidaten die om deze nominatie streden dankbaar. Hun overtuigingen maken deze partij sterk.

Ik ben vanavond in het bijzonder mijn familie dankbaar. Wat ik verder ook zal doen met mijn leven, mijn beste besluit ooit was Laura ten huwelijk vragen. Aan onze dochters, Barbara en Jenna: we houden van jullie, we zijn trots op jullie terwijl jullie deze herfst naar de universiteit gaan. Ga op tijd naar bed en vergeet niet zo nu en dan een e-mail te sturen naar je oude heer. Niet vergeten!

En moeder, iedereen houdt van je, ik ook. Zij gaf mij altijd liefde en goede raad toen ik opgroeide. Ik gaf haar grijze haren. En ik wil mijn vader danken, de beste man die ik ken. Heel mijn leven heb ik me verbaasd dat zo'n goede ziel zo sterk kan zijn. En pa, ik wil dat je weet hoe trots ik ben je zoon te zijn.

Mijn vader was de laatste president van de ‘Grootste Generatie'. Een generatie Amerikanen die stranden bestormde, concentratiekampen bevrijdde, ons van het kwaad verloste. Sommigen kwamen nooit meer terug. Zij die terugkeerden, deden hun medailles in de la, gingen aan het werk en bouwden op een heroïsche schaal, snelwegen en universiteiten, buitenwijken en fabrieken, grote steden en grote bondgenootschappen, de onwrikbare fundamenten van een Amerikaanse Eeuw.

Nu moeten hun zonen en dochters de vraag beantwoorden: wat staat ons te doen?

Dit is een opmerkelijk moment in de geschiedenis van onze natie. Nooit was er zo'n vitale beloften van welvaart. Maar tijden van overvloed, net als tijden van crisis, zijn een test voor het Amerikaanse karakter. Overvloed kan gereedschap zijn in onze handen om een beter land te maken. Of het kan een drug zijn in ons systeem, die ons gevoel van urgentie benevelt, onze empatie, ons plichtsgevoel. Onze kansen zijn te groot, onze levens te kort, om dit moment te verspillen.

Daarom beloven we onze natie vanavond plechtig: we zullen dit moment van Amerikaanse belofte grijpen. We zullen deze goede tijden gebruiken om ons grote doelen te stellen. We zullen de grote vragen niet uit de weg gaan - nationale veiligheid, bedreigingen van onze gezondheid en de oudedagsvoorziening - zodat de uitdagingen van vandaag niet de crisis van onze kinderen wordt. En we zullen deze belofte van welvaart uitbreiden tot elke vergeten hoek van dit land. Aan elke man, elke vrouw, een kans om te slagen. Aan elk kind, een kans om te leren. Aan elke familie, een kans om te leven met waardigheid en hoop.

Acht jaar lang dobberde de regering Clinton-Gore rond in de welvaart. De weg van de minste weerstand loopt altijd heuvelafwaarts. Maar de weg van Amerika in heuvelopwaarts. Dit is een natie van durf en fatsoen, altijd open voor verandering.

Onze huidige president belichaamt het potentieel van een generatie. Zoveel talenten. Zoveel charme. Zoveel vaardigheden. Maar als puntje bij paaltje komt, met welk doel? Zoveel belofte, zo weinig richting.

Een kleine tien jaar geleden ontdooide de Koude Oorlog, en, onder het leiderschap van de presidenten Reagan en Bush, stortte de Muur in. In plaats van deze kans te grijpen, heeft de regering Clinton-Gore het moment laten voorbijgaan. We hebben een gestage erosie van de Amerikaanse macht gezien en een onzeker gebruik van de Amerikaanse invloed. Ons leger heeft te weinig materieel, geld en moreel. Als de opperbevelhebber er vandaag een beroep op zou doen, zouden twee volledige divisies antwoorden: niet gereed om onze plicht te doen, sir.

Deze regering heeft zijn tijd gehad. Zij hebben hun kans gehad. Zij toonden geen leiderschap. Wij doen dat wel.

Deze generatie heeft het geschenk gehad van het beste onderwijs in de Amerikaanse geschiedenis. Dat geschenk delen we niet met iedereen. Zeven van de tien vierde-klassers in onze armste scholen kunnen niet eens een simpel kinderboek lezen. En toch blijft deze regering voortgaan op het hetzelfde oude pad en met dezelfde oude programma's. Terwijl miljoenen in de val zitten op scholen waar geweld de norm is en leren een zeldzaamheid. Deze regering heeft zijn kans gehad. Zij toonden geen leiderschap. Wij doen dat wel.

Amerika heeft een sterke economie en een begrotingsoverschot. We hebben de hulpbronnen en de wil - zelfs de kans om boven partijpolitiek uit te stijgen - om de oudedagsvoorziening te versterken en de ziektekostenverzekering te redden. Maar deze regering - in acht jaar van toenemende urgentie - deed niets. Hun tijd is voorbij. Zij toonden geen leiderschap. Wij doen dat wel.

En nu vragen ze een nieuw mandaat, een nieuwe kans. Ons antwoord? Vergeet het maar. Niet nu, niet dit jaar. Dit is geen tijd van derde kansen, dit is een nieuw begin. De nieuwe generatie van dit land heeft zijn afspraak met de glorie. Die stijgt en daalt niet met de aandelenmarkt. Die kan niet worden gekocht met onze rijkdom. Glorie ligt in het Amerikaanse karakter en de Amerikaanse moed om Amerikaanse uitdagingen te lijf te gaan.

Toen Lewis Morris uit New York op het punt stond de onafhankelijkheidsverklaring te tekenen, adviseerde zijn broer daartegen, waarschuwend dat hij al zijn bezit zou kwijtraken. Morris, een ongekunstelde stamvader, zei: ‘naar de hel met de gevolgen, geef me de pen.' Zo welsprekend is de Amerikaanse ondernemingszin. We hoorden het tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen generaal Eisenhower de paratroopers op de ochtend van D-day opriep om zich geen zorgen te maken - en een van hen antwoordde: ‘We maken ons geen zorgen, generaal. Het is Hitlers beurt om zich zorgen te maken.' We hoorden het in de burgerrechtenbeweging, toen dappere mannen en vrouwen niet zeiden: ‘we passen ons aan', of ‘het zal mijn tijd wel duren'. Ze zeiden: ‘wij zullen overwinnen'.

Een Amerikaanse president moet uit dat reservoir putten. Vanavond, in deze zaal, besluiten wij niet de partij van de berusting, maar de partij van de verandering te zijn. Wij zullen geen voetnoten, maar hoofdstukken in de Amerikaanse geschiedenis schrijven. Wij zullen het werk van onze handen toevoegen aan het erfgoed van onze vaders en moeders en onze natie groter achterlaten dan we haar vonden.

We kennen de uitdaging van het leiderschap. We hebben één doel voor ogen. Wij zullen de oudedagsvoorziening en de ziektekostenverzekering voor de Grootste Generatie versterken, en voor de generaties die na hen komen. Ziektekostenverzekering doet meer dan de noden van de ouderen ledigen, het reflecteert de waarden van onze samenleving. We zullen het op een ferme financiële basis zetten en medicijnen beschikbaar en betaalbaar maken voor elke senior die ze nodig heeft. De oudedagsvoorziening is wel ‘het derde spoor van de Amerikaanse politiek' genoemd; dat spoor dat je beter niet kan aanraken wil je geen schok krijgen. Maar als je het niet aanraakt, kan je het niet repareren. Ik wil het repareren. Voor alle senioren in dit land: uw hebt recht op uw uitkering, u hebt uw werk gedaan, en president George W. Bush zal zich houden aan de belofte van een oudedagsvoorziening. Geen veranderingen, geen reducties, absoluut niet. Onze tegenstanders zullen iets anders zeggen. Dit is hun laatste truc om twijfel te zaaien, en geloof ze niet. Nu is het moment voor Republikeinen en Democraten om een eind te maken aan angstcampagnes en de oudedagsvoorziening te redden. Samen.

Aan jonge werkenden: wij geven u de optie, de keus, een deel van uw inkomstenbelasting te besteden aan redelijke, verantwoordelijke investeringen. Investeringen die iets opleveren, en, over dertig, veertig jaar, een appeltje voor de dorst als u met pensioen gaat, iets om door te geven aan uw kinderen. Als dit geld op uw naam staat, op uw rekening, is dat niet gewoon een regeringssubsidie, het is uw eigendom. Nu is de tijd om Amerikaanse werkenden veiligheid en onafhankelijkheid te geven, die geen politicus kan afnemen.

Wat betreft onderwijs. Te veel Amerikaanse kinderen zijn gesegregeerd in scholen zonder doel, worden van klas tot klas doorgeschoven op basis van leeftijd, los van wat ze geleerd hebben. Dit is discrimatie, puur en simpel. De zachte onderdrukking van lage verwachtingen. En onze natie moet het te lijf gaan als alle andere vormen van discriminatie. We moeten er een eind aan maken. Er is niet één confectiemaat voor al onze kinderen, lokale burgers moeten de dienst uitmaken op lokale scholen. En degenen die onze belastingcenten uitgeven, moeten verantwoording afleggen. Als een schooldistrict federaal geld krijgt om arme kinderen te onderwijzen, verwachten wij dat die ook iets leren. Is dat niet het geval, dan moeten ouders het geld zelf krijgen om hun eigen plan te trekken. Nu is de kans om een vliegende start te maken met voorschools onderwijs, al onze kinderen te leren lezen en de belofte van het openbaar onderwijs te vernieuwen.

Een andere test van leiderschap in belastingverlaging. De laatste keer dan de belastingdruk zo hoog was, hadden we een goede reden. We moesten de Tweede Wereldoorlog winnen. Vandaag financieren onze belastingen een begrotingsoverschot. Sommigen zeggen dat Washington dus meer geld mag uitgeven. Zij zetten de wereld op zijn kop. Het overschot behoort niet toe aan de overheid, het is van de burgers. Ik zal deze kans grijpen om gezond verstand en eerlijkheid in het belastingssysteem te introduceren. En ik zal me principieel opstellen. Principe: elke familie, elk boer of kleine zakenman mag de vrucht van zijn arbeid overdragen aan zijn geliefden. Dus schaf ik het succesierecht af. Principe: Niemand in Amerika draagt meer dan een derde van zijn inkomen af aan de federale overheid. Dus verlaag ik de belasting voor iedereen, alle tarieven. Principe: de meest hulpbehoefenden zullen het meeste hulp ontvangen. Dus verlagen we de belastingen op de laagste schaal van 15 naar 10 procent en verdubbelen de kinderbijslag. Nu is het tijd het belastingssysteem te hervormen en het overschot te delen met hen die de rekeningen betalen.

De wereld kan niet zonder Amerika's kracht en leiderschap, en het Amerikaanse leger heeft betere uitrusting, betere training, betere betaling nodig. We geven onze militairen de middelen om de vrede te bewaren en we geven nog iets meer: een opperbevelhebber die onze mannen en vrouwen in uniformen respecteert, een opperbevelhebber die hun respect zal verdienen.

Een generatie die is gevormd door Vietnam mag de lessen van Vietnam niet vergeten. Als Amerika zijn strijdkrachten inzet, moet dat voor een goede zaak zijn, het doel moet duidelijk zijn, en de zege moet overweldigend zijn. Ik zal werken aan de reductie van kernwapens en nucleaire spanning in de wereld, om deze jaren van invloed om te zetten in decennia van vrede. En, zo vroeg mogelijk, zal mijn regering een rakettenschild opwerpen om ons te beschermen tegen aanvallen en chantage. Nu is het tijd, niet te staan voor verouderde verdragen, maar te staan voor het Amerikaanse volk.

Een tijd van overvloed stelt onze visie op de proef. En onze natie snakt vandaag naar visie. Dat is een feit, of, zoals mijn tegenstander het zou noemen, een riskant plan. Elk voorstel dat ik vanavond te berde bracht, noemt hij riskant. Telkens weer. De som van zijn boodschap: de barricade, de filosofie van het stopbord. Was mijn tegenstander er geweest bij de eerste maanlanding, dan had hij dan een ‘riskant rakettenplan' genoemd. Was hij er geweest toen Edison de eerste gloeilamp testte, dan had hij dat een ‘riskant anti-kaars plan' genoemd. En was hij erbij geweest toen internet werd uitgevonden ... ahum, ik geloof dat hij daar werkelijk bij was. Hij leidt nu de partij van Franklin Delano Roosevelt, maar het enige wat hij heeft te bieden is angst. Die houding is typisch voor velen in Washington, waar men altijd de tunnel ziet aan het eind van het licht. Ik kom van elders, en dat heeft me tot een ander soort leider gemaakt. In Midland, Texas, waar ik opgroeide, was het stadsmotto ‘the sky is the limit'. En dat geloofden we. Er was die rusteloze energie, die diepgevoelde overtuiging dat, met hard werken, iedereen kon slagen, en iedereen die kans ook verdiende.

Onze gemeenschapszin was net zo sterk als die overtuiging. Buren hielpen elkaar. Bronnen droogden op, zandstormen hielden je nederig, maar altijd waren er vrienden voor het leven om je te helpen, en kerken om je eraan te herinneren dat iedere ziel gelijk is en evenveel zorg verdiend. Zo'n basis legt niet slechts een accent, het bepaalt je blik. Optimistisch, ongeduldig bij aanstellerij, vertrouwen dat mensen hun eigen plan kunnen trekken. Zo'n basis mist wellicht de glans van Washington, Maar ja, ik mis veel eigenschappen die bij Washington horen. Ik heb geen vijanden om naar de keel te vliegen. En ik hou me verre van de bittere conflicten van de laaste jaren. Ik wil een andere toon in Washington, een toon van fatsoen en respect.

De grootste les die ik in Midland heb geleerd, is nog steeds mijn leidraad als gouverneur. Iedereen, van immigrant tot ondernemer, mag evenveel beroep doen op de kansen die dit land biedt. Dus hebben we onze scholen verbeterd, dramatisch verbeterd, voor kinderen van elk accent, van elke achtergrond. We zetten uitkeringstrekkers aan het werk. We versterkten onze wetten tegen jeugdmisdaad. Onze budgetten waren in balans, met overschotten, en we verlaagden niet eenmaal, maar tweemaal onze belastingen. We hebben veel bereikt. Ik verdien daarvoor niet alle eer en zal die ook niet opeisen. Ik werkte met Republikeinen én Democraten om resultaten te bereiken. Een bitterzoet deel van deze avond is dat iemand ontbreekt, wijlen luitenant-gouverneur Bob Bullock. Bob was een Democraat, een kortaffe veteraan in de Texaanse politiek, en mijn grote vriend. Hij werkte aan mijn zijde, steunde mijn herverkiezing, en ik weet dat zijn geest met mij is om tegen hen die onze staat in een kwaad daglicht stellen voor poltiek gewin, te zeggen: ‘blijf met je tengels van Texas af'.

Als gouverneur heb ik knopen doorgehakt, en onder druk koers weten te houden. Ik ontliep mijn verantwoordelijkheden niet, in zaken en in de politiek. Ik ben een leider die de agenda bepaalt, zich hoge doelen stelt en mensen zover krijgt daarin te geloven en die te bereiken. Ik ben trots op wat ik bereikt heb, en sta klaar voor het vervolg. Als u me uw vertrouwen schenkt, zal ik dat niet beschamen. Geef me de kans deze natie te leiden, en ik zal leiden.

We hebben een leider nodig om de kansen van deze nieuwe eeuw te grijpen, de nieuwe medische ontwikkelingen, de verbazingwekkende technologieën die onze economie voortdrijven en de vrede bewaren. Maar onze nieuwe economie moet nooit de oude, onvoltooide strijd voor menselijke waardigheid vergeten. Hier staan we oog in oog met de uitdaging die het hart en de ziel van onze natie vormt.

Een paar jaar geleden bezocht ik een jeugdgevangenis in Marlin, Texas, en praatte met een groep jonge gedetineerden. Boze, teleurgestelde kinderen. Allen hadden volwassen misdrijven begaan. Toch, als ik in hun ogen keek, realiseerde ik me dat sommigen nog steeds kleine jongetjes waren. Aan het eind van ons gesprek stak een jongeman van ongeveer vijftien jaar zijn hand op en stelde de kwellende vraag: ‘Wat denkt u over mij?' Hij leek te vragen, zoals zoveel met zichzelf worstelende Amerikanen, ‘is er hoop voor mij? Heb ik nog een kans?' En eerlijk gezegd: ‘Kan het jou, een blanke man in een pak, echt iets schelen wat er met mij gebeurd?'

Een klein stemmetje, maar hij spreekt voor zovelen. Ongehuwde moeders, die worstelen om hun kinderen te voeden en de huur te betalen. Immigranten die een hard leven in een nieuwe wereld beginnen. Kinderen zonder vaders in buurten waar een jeugdbende op vriendschap lijkt, waar drugs vrede beloven, waar seks, treurig genoeg, het gevoel ergens bij te horen nog het dichtst benadert.

Wij zijn ook hun land. En elk van ons moet in zijn kansen delen, of die kansen slinken voor iedereen. Als die jongen in Marlin gelooft dat hij nergens heen kan, doelloos en hopeloos is, als hij gelooft dat zijn leven waardeloos is, dan hebben ook andere levens geen waarde voor hem, en daar lijden we allemaal onder.

Als we dit soort problemen niet het hoofd bieden, bouwen we een muur dwars door ons land. Aan de ene kant rijkdom en technologie, onderwijs en ambitie. Aan de andere kant armoede en gevangenis, verslaving en wanhoop. Mede-Amerikanen, ook die muur moet vallen. Meer ambtenaren is niet het antwoord. Maar het alternatief voor bureaucratie is niet onverschilligheid. Het alternatief is conservatieve waarden en ideeën in de strijd voor recht en kansen te werpen. Dat bedoelen we met conservatisme met compassie. En op die basis zullen we dit land regeren.

We zullen de belastingen van Amerikanen met lage inkomens verlagen zodat ze zich zo goed kunnen verzekeren tegen ziektekosten als ze wensen en verdienen. We zullen de huisvestingsprogramma's van vandaag transformeren, om honderduizenden families met lage inkomens stabiliteit te geven en waardigheid in hun eigen huis. En, in de volgende stoutmoedige stap van sociale hervorming, zullen we steun geven aan het heroïsche werk bij de daklozen-opvang, de gaarkeukens, de opvang van zwangere meisjes - aan de mensen die hun buurt weer opeisen, blok voor blok, hart voor hart. Ik denk aan Mary Jo Copeland, wiens programma ‘Delende en zorgende handen' elke week duizend maaltijden verstrekt in Minneapolis, Minnesota. Elke dag was Mary Jo de voeten van daklozen en stuurt ze weg met nieuwe sokken en schoenen. ‘Zorg goed voor je voeten', zegt ze. ‘Ze moeten je nog het lange pad door deze wereld dragen, en dan naar God.' De overheid kan dit niet doen. Het kan het lichaam voeden, maar bereikt de ziel niet. Toch kan de overheid deze groepen steunen, de helper helpen, de geïnspireerden aanmoedigen.

Mijn regering zal nieuwe prikkels inbouwen om belastingbetalers over te halen aan liefdadigheid te schenken, naschoolse programma's steunen die karkater bouwen, en mentorgroepen steunen die jonge levens redden en richting geven. We moeten onze kinderen opvoeden tot morele moed, want hun karakter is onze bestemming. We moeten ze vertellen, duidelijk en vol vertrouwen, dat drugs en alcohol levens verwoesten, en dat vooroordelen het hart verminken. Onze scholen moeten de idealen van de ouders reflecteren, karakter bouwen en ervoor zorgen dat onthouding geen bijgedachte is, maar een urgent doel. We moeten onze kinderen helpen beschermen, in onze scholen en straten, door nu echt en strikt de wapenwetten van ons land na te leven.

Boven alles moeten we onze kinderen leren de cultuur van het geweld te verslaan. Ik zal deze natie leiden naar een cultuur die waarde hecht aan het leven - het leven van ouden en zieken, van jongeren, van ongeborenen. Ik weet dat goede mensen het hierover niet eens zijn, maar zeker kunnen we het eens zijn dat er manieren zijn het leven te waarderen, door adoptie te stimuleren en ouderlijke verantwoordelijkheid. Als het Congres me een wetsvoorstel tegen ‘partial birth abortion' stuurt, zal ik dat ondertekenen.

Achter elk doel waarover ik vanavond spreekt, ligt een grote hoop voor ons land. Over honderd jaar moet deze tijd niet herinnerd worden als een tijd die rijk was aan bezit en arm aan ideeën. In plaats daarvan moeten we een tijdperk van betrokkenheid inleiden.

Mijn generatie heeft grenzen afgetast en ons land is daarin in bepaald opzicht op vooruitgegaan. Vrouwen krijgen nu gelijke behandeling. Raciale gelijkheid gaat voort, zij het te langzaam. We leren de natuur rondom ons te beschermen. We gaan voort op dit pad, en zullen niet omkeren.

Soms verloren we onze richting. Maar we komen nu thuis. Zovelen was ons hielden hun eerste kind in de armen en zagen een betere ik in hun ogen weerspiegeld. En in die familieliefde hebben velen het teken en symbool van een nog grotere liefde gevonden, die samenhangt met het geloof. We hebben ontdekt dat wat we zijn belangrijker is dat wat we hebben. En nu moeten we onze normen vernieuwen om dit land te herstellen.

Dit is de visie van de stichters van Amerika. Ze zagen nooit de grootsheid van onze natie in toenemende rijkdom of oprukkende legers, maar in kleine, ontelbare daden van zorg en moed en opoffering. Hun grootste hoop, zoals Robert Frost het beschreef, was ‘een land met karakter te vullen.' En dat, dertien generaties later, is nog altijd ons doel, het land met karakter te vullen. In een tijd van betrokkenheid heeft ieder van ons belangrijke taken, werk dat alleen wij kunnen verrichten.

Elk van ons heeft de verantwoordelijkheid onze kinderen lief te hebben en te leiden, om een buur in nood te helpen. Synagogen, kerken en moskeeën hebben niet alleen de verantwoordelijkheid te aanbidden, maar ook te dienen. Bedrijven hebben de verantwoordelijkheid hun personeel eerlijk te behandelen, de lucht en het water schoon te houden. De leiders van onze natie hebben de verantwoordelijkheid de problemen het hoofd te bieden, en ze niet door te geven aan anderen. En om de natie een tijdperk van betrokkenheid binnen te leiden, moet een president zich zelf verantwoordelijk gedragen. En daarom, als ik mijn hand op de Bijbel leg, zal ik zweren niet alleen de wetten van ons land te handhaven, ik zal zweren de eer en waardigheid van het ambt waartoe ik ben verkozen, hoog te houden, zo helpe mij God. Ik geloof dat het presidentschap, de top van debesluitvorming binnen de Amerikaanse overheid, bedoeld is om grootse dingen te bereiken. Het is het ambt van Lincoln's geweten en Teddy Roosevelt's energie en Harry Truman's integriteit en Ronald Reagan's optimisme.

Voor mij is het bereiken van dit ambt niet mijn levenslange ambitie. Maar het is wel de kans van mijn leven. En die zal ik grijpen. Ik geloof dat grote beslissingen met zorg worden genomen, met overtuiging, en niet met opinie-peilingen. Ik hoef uw polsslag niet te meten om mij een mening te vormen. Ik hoef mezelf niet steeds opnieuw uit te vinden. Ik loop niet in geleende kleren. Als ik handel, zal u weten waarom. Als ik spreek, kijkt u in mijn hart.

Ik geloof in tolerantie, niet ondanks, maar dankzij mijn geloof. Ik geloof in een God die ons oproept onze buren niet te oordelen, maar lief te hebben. Ik geloof in genade, want ik heb het gezien; in vrede, want ik het het gevoeld; in vergeving, want ik had het nodig. Ik geloof dat het ware leiderschap een proces van optellen is, niet van delen. Ik zal geen deel van dit land aanvallen, want ik wil het hele land leiden.

En ik geloof dat dit een loodzware race wordt, op het scherpst van de snede. Hun hoofdkwartier draait op volle toeren, maar wij zijn er klaar voor. Hun aanvallen zullen meedogenloos zijn, maar zullen beantwoord worden. Wij staan voor iets dat we heel goed kennen, maar hun wacht een verrassing. Wij zijn nu de partij van de ideeën en de vernieuwing, de partij van idealisme en betrokkenheid. De partij van een eenvoudige en machtige hoop.

Mijn mede-burgers, we kunnen opnieuw beginnen. Na al het geschreeuw, na alle schandalen. Na alle bitterheid en gebroken beloftes. We kunnen opnieuw beginnen. Het heeft lang geduurd, maar het duurt niet lang meer. Een welvarende naties staat klaar om zijn doelen te vernieuwen en zich te verenigen achter grote doelen, en het duurt niet lang meer. Onze natie moet de hoop van de jongen vernieuwen die ik in de gevangenis sprak, en het duurt niet lang meer. Ons land is gereed voor hoge normen en nieuwe leiders, en het duurt niet lang meer. Een tijdperk van besmeurde idealen maakt plaats voor een tijdperk van betrokkenheid, en het duurt niet lang meer.

Ik weet hoe zwaar mijn taak is. Ik weet dat het presidentschap een ambt is dat overmoedigen tot deemoedigen maakt. Maar ik heb zin in het werk dat voor me ligt. En ik geloof dat Amerika klaar is voor een nieuw begin.

Mijn vriend, de artiest Tom Lea uit El Paso, heeft uitgebeeld hoe ik tegen mijn land aankijk. ‘Mijn vrouw en ik', zei hij, ‘leven op de oostelijke helling van de berg. Het is de kant van de zonsopgang, niet van de zonsondergang. Het is de kant waar je ziet wat komen gaat, niet wat is geweest.' Amerika moet aan de oostzijde van de berg wonen. De nacht komt ten einde. We zijn klaar voor de nieuwe dag. Dank u en God zegene u.

CNN opnames van Bush' speech

Engelstalige versie