DE DRAAD
Eerder verschenen
columns
De column De Draad verschijnt vijf keer
per week.
Lees De Draad en

schrijf Tom Rooduijn rooduijn@nrc.nl

JL HELDRING
HJA HOFLAND
YOUP VAN 'T HEK
KAREL KNIP
ELSBETH ETTY
ROEL JANSSEN
CS VRIJDAG

T O M   R O O D U I J N

14 september 1999

Margot

Ze behoort tot de mensen van wie je niet meer weet hoe je ze hebt leren kennen, maar die op een gegeven moment als vanzelfsprekend aan je kennissenkring zijn toegevoegd. Hoe lang al? Meer dan vijftien jaar in elk geval, uit de tijd dat ze rolletjes speelde in Nederlandse speelfilms en een verhouding had met een bekende filmproducent. De blonde mannequin, kandidaat-Miss Holland en actrice ze speelde onder meer in 'Spetters' en 'Een vlucht regenwulpen' bleek ook een ondernemend journaliste te zijn. Ze interviewde voor glossy's ondermeer Monica Vitti, Roman Polanski, Nastassja Kinski, Brigitte Bardot en Jerzy Kosinski en was redacteur van de talkshow van Tineke de Nooy. Op haar zesentwintigste werd ze getroffen door een herseninfarct, die haar leven in een klap veranderde.

Margot Keune, want zo heet ze, belandde na een langdurig ziekenhuisverblijf in een rolstoel, leerde enigszins praten en maakte met de moed der wanhoop weer iets van haar leven. De man die zo graag op premièreparty's met haar pronkte, deelde mee de verhouding te verbreken en liet nooit meer iets van zich horen. Margot stortte zich op de fotografie, ging aquarelleren en onderhield levendige correspondenties vanuit haar aangepaste woning in de Amsterdam-West. Daar sprak ik haar elf jaar geleden voor een portret in deze krant, voorzien van een prachtige glamourfoto-in-rolstoel van Erwin Olaf. 'Mijn leven als E.T.' stond erboven, waamee pijnlijk werd samengevat hoe ze zich als een personage voelde uit de industrie waarop ze ooit haar ambities afstemde.

"Ik ken heel veel mensen die geen gelukkig leven hebben", zei ze toen . "Het enige dat gelukkig kan maken is, als je toevallig iemand tegen het lijf bent gelopen die helemaal prima voor je is. Of je nou loopt of zit, de rest is flauwekul." Een paar jaar later ontmoette ik in haar nieuwe huis aan de Lijnbaansgracht Geert de Bruin, een bijzonder aardige jongen die niet alleen zichtbaar dol was op Margot, maar er ook plezier aan beleefde haar leven te veraangenamen en haar - door de rolstoel beperkte - horizon te verbreden. Iemand, kortom, die helemaal prima voor haar was. Ze deelden een gemeenschappelijke interesse voor fotografie en film, want Geert was cameraman.

Was, want zaterdag vond in Oud-Zuylen zijn aangrijpende begrafenis plaats. Geert is op 42-jarige leeftijd aan kanker gestorven. Voorin de kerk werden zijn landschapsfoto's geprojecteerd. Naast het oude transistorradiootje waarop hij als jongen naar Radio Veronica luisterde stond een foto waarop hij bedenkelijk fronsend naar een roodomrand bord met het woord Carrière wijst.

Ineens besef je, bij het zien van peilloos verdriet, hoe waar wandtegelwijsheden zijn over de broosheid van geluk en, bij het aanhoren van bewogen toespraken, hoe juist ook de gemeenplaats is dat onder bepaalde omstandigheden woorden tekort schieten. "Moet ik allerlei anekdotes op gaan halen waaruit blijkt hoe lief, warm, gekkig, eigenzinnig, verrassend en geestig hij is?", besloot Margot haar korte toespraak door iemand anders voorgelezen, omdat ze het zelf niet kon. "Daarmee zou ik dat wat wij hadden naar beneden halen en versimpelen. Het enige wat ik uit het diepst van mijn zieltje kan zeggen is, dat nu de zon niet meer schijnt."