DE DRAAD
Eerder verschenen
columns
De column De Draad verschijnt vijf keer
per week.
Lees De Draad en

schrijf Tom Rooduijn rooduijn@nrc.nl

JL HELDRING
HJA HOFLAND
YOUP VAN 'T HEK
KAREL KNIP
ELSBETH ETTY
ROEL JANSSEN
CS VRIJDAG

T O M   R O O D U I J N

6 september 1999

Verleukingskuur

Terug van vakantie kennisgenomen van de verleukingskuur die de Nederlandse pers heeft ondergaan. Ineens drong zich de vraag op: hoe hebben we al die tijd eigenlijk kranten kunnen pruimen zonder kleurrijke magazines, vrolijke rubrieken en pikante details uit het liefdesleven van ons koningshuis? En hoe heeft een krant zonder infotainment ooit levensvatbaar kunnen zijn? Aarzeling maakte plaats voor euforie bij het lezen van de Volkskrant: uitstekende keuze om vier grote foto's uit een amateurfilmpje van Alex' nieuwste op de voorpagina te plaatsen, prima om nu eens Paul Verhoeven niet cynisch maar trots te brengen en wat een keigoed idee om vrouwelijke politici in extravagante mode te steken.

Tot ik de volgende dag de baas van het ochtendblad op de televisie hoorde verdedigen dat volgens zijn 'inschatting' Alex' verhouding met Maxima 'een serieuze zaak' was, temeer daar de kroonprins reeds 32 is en tenslotte niet het eeuwige leven heeft en dat zijn krant ("Is het een slanke blondine of rondborstige schone?") terzake 'misschien wel iets te ver was doorgeschoten'. Niks serieuze zaak! Niks te ver doorgeschoten! Geef nu gewoon toe dat dagbladen een antwoord proberen te vinden op de ontlezing en op nieuwsvoorziening via televisie, Internet en NS-stations. En dat popularisering niet een verloochening hoeft te betekenen van degelijke redactionele uitgangspunten.

Elke lezer ziet dat ook de kwaliteitskranten de afgelopen jaren hun pagina's met ondermeer kleurgebruik, opmaaktechniek, nieuwe rubrieken en verandering in de hiërarchie probeerden te verlevendigen en overzichtelijker te maken - een proces dat zich bij veel buitenlandse kranten al voltrok (of zich in feite nog permanent voltrekt). Hetzelfde verschijnsel deed zich voor bij de nieuwsprogramma's van onze publieke omroepen na de komst van commerciële zenders (zoals de baas van het NOS-Journaal gisteren in dezelfde uitzending nog eens uiteenzette): niet langer hebben obscure nieuwsrubrieken het patent op aan speelfilm ontleende effecten om een reportage aanschouwelijker te maken. Beter een kleine knieval aan een groter publiek dan ten onder te gaan een motto dat getuigt van realiteitszin.

Vanwaar toch de schroom om er voor uit te komen dat je je nieuwsmedium toegankelijker maakt - eenvoudig om uiteindelijk te overleven? Zoals alles in de zakenwereld, had de Volkskrant-baas kunnen opmerken, wil de uitgever van 'het product krant' nu eenmaal ook dat de winst wordt gemaximaliseerd. Of was iemand anders elders al zo leuk geweest?