DE DRAAD
Eerder verschenen
columns
De column De Draad verschijnt vijf keer
per week.
Lees De Draad en

schrijf Raymond van den Boogaard boogaard@nrc.nl

JL HELDRING
HJA HOFLAND
YOUP VAN 'T HEK
KAREL KNIP
ELSBETH ETTY
ROEL JANSSEN
CS VRIJDAG

R A Y M O N D   V A N   D E N   B O O G A A R D

23 juni 1999

De Draad wordt deze week geschreven door Raymond van den Boogaard

Wijzer word je van Netscape nooit

Update available meldt het venstertje enthousiast en daar gaan we weer: bijna drieduizend Kb aanvulling op mijn Netscape Communicator stromen binnen en worden aansluitend geínstalleerd. Vele tientallen patches worden aangebracht, kennelijk aanvullingen op iets wat niet helemaal in orde was of beter kon. Netscape vindt het niet nodig om mij te laten weten waar het allemaal goed voor is. Weliswaar zou ik nu door Netscape omstandig worden gefeliciteerd wanneer ik weer zou vragen of er een update is voor mijn Communicator (Congratulations, you already have the latest Netscape Browser software). Maar wat het is, een Communicator 4.61 met 56 bit encryption, en waarin hij verschilt van zijn voorganger - Joost mag het weten.

In principe ben ik wel tevreden met de Communicator, al ben ik mij ervan bewust dat de meer bewuste Internetters de neus ophalen voor zo'n programma dat zowel browser is, als nieuwslezer en dan ook nog e-mail ophaalt. Het steeds maar openen en sluiten van eerbiedwaardige, eveneens gratis programma's als Free Agent of Eudora ging mij echter een beetje vervelen, zodat ik de werkeloos staande functies van de Communicator toch maar weer ben gaan gebruiken. Netscape geeft je het prettige gevoel dat je niet helemaal behoort tot het klootjesvolk, dat het houdt op de met de pc meegeleverde Microsoft- Explorer en het naar mijn smaak nodeloos ingewikkelde Outlook. Onzin natuurlijk - wereldwijd werken meer mensen met Netscape dan met de genoemde producten van Microsoft. Maar het is het idee. De updates en nieuwe versies verschijnen, schat ik, zo eens per drie maanden. Als er echt grote dingen zijn veranderd merk je het meteen, want dan loopt de Communicator vast. Er zijn twee vormen van vastlopen: a) de gewone, waarbij er niets anders op zit dan de computer opnieuw opstarten en b) de interessante waarbij je de computer ook opnieuw moet opstarten, maar Netscape eerst een programmatje ophoest waarbij je het gerezen probleem aan de Netscape-centrale kunt melden.

Dat doe ik altijd braaf, trots dat ik iets kan bijdragen aan de vervolmaking van wereldwijd gebruikte software, en ook een beetje beschaamd, omdat de gebeurtenissen zelf mij volledig boven de pet gaan. Netscape betracht ten aanzien van de aard van deze storingen dezelfde discretie als over de aard van de updates. Wijzer wordt je nooit gemaakt.

Nu word ik over het algemeen ongaarne voor Malle Loetje gehouden en dus heb ik, ongeveer een jaar geleden, eens besloten om een browser te kopen, in de gedachte dat mijn onvrede verband hield met het gratis karakter van de Communicator. Duurkoop is goedkoop, luidt immers het gezegde. Wanneer ik honderd gulden neertel, was mijn gedachte, word ik vanzelf serieuzer genomen.

Ik zal de naam van de browser hier niet noemen, want het betreft een product van een kleine, sympathieke firma en het is niet ondenkbaar dat mijn problemen niet het gevolg waren van de tekortkomingen van de software zelf, maar van mijn vergaande onwetendheid in de omgang ermee.

Lang heeft het experiment echter niet geduurd - er traden de meest merkwaardige storingen op. En bovendien doorgrondde ik door deze browser de kracht van Netscape en de zin van althans een deel van de updates. De ontwikkeling van op Java gebaseerde grappige bewegende, tekenfilm geluiden voortbrengende en van talrijke venstertjes voorziene web- pagina's gaat kennelijk te snel om door een kleine groep software- ontwikkelaars, hoe goed bedoelend ook, te worden bijgehouden. Toen dus bleek dat de spetterende, muzikale electronische briefkaarten die mijn vriendin mij pleegt toe te zenden in browser X saaie, statische, geluidloze plaatsjes bleven, heb ik hem resoluut van mijn machine verwijderd waarbij om onnaspeurlijke redenen overigens ook de Midi-speler van de harde schijf verdween.

Ik blijf dus bij Netscape, mopperend maar niet te erg: ik wil beter worden voorgelicht, desnoods tegen betaling. Toch blijft het vreemd: toen ik in de jaren vijftig leerde lezen, was dat voor het leven, en aan alfabet of de manier waarop boeken in elkaar steken is sindsdien weinig essentieels veranderd. Met computers daarentegen lijkt het soms net, alsof je met enige regelmaat terug naar de schoolbanken moet.