DE DRAAD
Eerder verschenen
columns
De column De Draad verschijnt vijf keer
per week.
Lees De Draad en

schrijf Annelou Verboon annelouise@earthlink.net

JL HELDRING
HJA HOFLAND
YOUP VAN 'T HEK
KAREL KNIP
ELSBETH ETTY
ROEL JANSSEN

Wegens vakantie wordt Tom Rooduijn vervangen door
Annelou Verboon vanuit Los Angeles.
(annelouise@earthlink.net)

A N N E L O U   V E R B O O N

28 december 1998

De ideale film

"You've got mail" roept je computer je vrolijk toe als je bent aangesloten bij de internet provider America online hier in Amerika. En dat Nora Ephron's nieuwe film de naam heeft van iets wat zo merkgebonden is, zou toch een belletje hebben moeten laten rinkelen in mijn nuchtere Hollandse brein.

Blijkbaar heeft vier jaar Los Angeles zijn werk gedaan en toen de film vorig weekend uit kwam, was ik de eerste. Klaar om me mee te laten slepen door de romance die hier al maanden op TV, in bushokjes en natuurlijk via het internet, werd aangekondigd.

Ook weer niet heel gek, want ik ben zo'n internet junk dat als ik mijn grote liefde niet al had ontmoet voor het onstaan van dit medium, het internet de aangewezen plek geweest was. Ik check mijn e-mail minstens een keer per uur, onderhoud zowel mijn Nederlandse als Amerikaanse contacten via het net (Kerstkaarten? Hoezo? Kerst e-mails en een telefoontje naar de familie dit jaar) en zou deze gastcolumn niet eens schrijven als ik niet een van de e-mail correspondenten was waar Tom Rooduijn het in zijn column van afgelopen Donderdag over had. (Wat ik natuurlijk te danken heb aan het feit dat ik hem per diezelfde e-mail de illusie gegeven heb een achtienjaar oude blondine met de maten van Pamela Anderson te zijn.)

De ideale film dus als je veel emailt en nog meer als je zoals ik ook nog studeert om zelf romantische komedies te schrijven en Nora Ephron, dat is de schrijfster van "When Harry met Sally" regisseuze van "Sleepless in Seatle" de koningin van de romantische comedies, dat kan bijna niet fout.

En ja, You've got mail is zoals al Nora Ephron's films, een heerlijke zwijmelfilm. Meg Rian's Katleen Kelly is een lekkere jaren 90 romantica en Tom Hanks' Joe Fox de man waarvan je je kan voorstellen dat je hem haat omdat hij voor alles staat wat je verafschuwt maar je moet toch eigenlijk wel toegeven dat je van hem houdt. Op romantische komedie gebied levert de film precies wat je hoopt. Twee kibbelende mensen die voor elkaar gemaakt blijken te zijn. En daarnaast portretteerd de film e-mail en internet op de manier waarop wij 'gewone mensen' het gebruiken. Als communicatie middel, een plek om mensen te leren kennen en je hart misschien wel iets meer uit te storten dan je anders bij volmaakte vreemden zou doen. Geen consipiracy's, geen gegriezel omdat het eng en nieuw is, gewoon, een gebruiksvoorwerp van deze tijd, waarmee je alles kan doen wat je wilt, zelfs verliefd worden. Hier heb ik erg van genoten.

Op een ander niveau snap ik de film helemaal niet en dat is de verheerlijking van grote ondernemingen waar zelfs de titel aan mee doet.

Zoals Tom Rooduijn donderdag al schreef, Kathleen is de eigenaresse van een kleine kinderboekenwinkel, die ten onder gaat doordat er een filiaal van een enorme (fictieve) boekenketen Foxbooks in de straat komt. Dat punt van de makers kan ik begrijpen, waar blijft het individu, is het einde van dit millenium ook het einde van het kleine ondernemerschap en ga zo maar door.

Maar Kathleen, die zo begaan is met het redden van haar eigen schattige winkeltje, koopt wel haar koffie bij de Starbucks (een soort van Mc Donalds voor de cappuchino generatie) en haalt haar mail van het net via de grootste provider van Amerika, AOL, zonder zich ooit af te vragen of dat de beste koffie is of de beste provider. (En voor wat mijn mening waard is, de koffie van Starbucks vind ik een beetje flauwig en ik veranderde al minstens een jaar geleden van provider omdat de mail die zo vrolijk aangekondigd wordt, de helft van de tijd junkmail is, zodat je eigenlijk helemaal geen mail had en blij bent om niks, maar daar hebben ze in de film nooit last van) Het enige waarin Kathleen Kelly zich kwa levens wijze van Joe Fox onderscheidt is dat ze bloemetjes behang en een Apple computer heeft en hij een IBM en een cappuchino machine. Maar als ze niet toevallig een boekwinkel gehad had lijkt het me sterk dat ze ergens anders dan bij Fox books haar boeken zou kopen.

Het voornaamste tegenwicht in deze poel van commercie is Kathleen's vriend Frank, gespeeld door Greg Kinnear -Eerder gezien als de homosexuele buurman van Jack Nicholson in As good as it gets- een radicale columnist met als hobby het verzamelen van electrische typmachines, maar veel verder dan dat lijkt hij ook niet echt te komen, waardoor je het gevoel hebt met een gevaarlijke gek te maken te hebben die de middel eeuwen niet los kan laten. In een film over e-mail heeft hij niet eens e-mail. Plus, hij is een minder grote ster dan Tom Hanks, dus de kans dat hij het meisje krijgt en dus gelijk, is een soort van nul.

Als aan het eind van de film Joe en Kathleen eindelijk ontdekken dat ze elkaars e-mail geliefden zijn en in elkaars armen vallen, ben ik natuurlijk blij dat ze elkaar gekregen hebben, daarom ging ik kijken. Maar als ik er een paar dagen later over nadenk, snap ik niet wat precies de boodschap van de film is. Omarm de commercie want het is je ware liefde? Het verdwijnen van de kleine buurtwinkeltjes doet even pijn maar de grote bedrijven doen uiteindelijk hetzelfde maar dan beter? Ik weet het niet, maar op de een of andere manier geeft het me een beetje een vies gevoel. Aan de andere kant, al dat gemopper, misschien is You've got mail wel niet meer dan het zegt te zijn, gewoon een leuke Hollywood film. En laten we eerlijk zijn, Hollywood heeft nog nooit gedaan alsof het tegen commercie was.