Column De Draad

Tom Rooduijn is met vakantie. De eerste drie weken van augustus zal Jeroen van Bergeijk ( jvb@ziplink.net)dagelijks een column over Internet schrijven.

De schoolkrant van mijn middelbare school was een gênante vertoning. Het onregelmatige verschijnende orgaan was niet veel meer dan een verzameling van flauwe moppen, vakantiebelevenissen en beroerd getekende stripverhaaltjes. Vlammende betogen over schoolse misstanden ontbraken ten ene male. Dat was overigens ook weer niet zo verwonderlijk: voordat het krantje in de stencilmachine belandde werden alle stukken door de conrector zelve gecensureerd.

Het Internet biedt op zulk een prangende belemmering van de vrijheid van meningsuiting tegenwoordig een oplossing. In Amerika mag het schoolbestuur de schoolkrant min of meer vrijelijk censureren. De hoogste rechtbank in Amerika, de Supreme Court, heeft gezegd dat de schoolleiding artikelen mag verbieden die strijdig zijn met de "educatieve missie" (wat dat ook precies moge zijn) van de school. Maar wat blijkt? Over publicaties die buiten school worden gepubliceerd heeft de directie helemaal niets te zeggen. In The New York Times van gisteren stond een prachtig verhaal over de wederwaardigheden van de 17-jarige scholier Sean O'Brien uit Ohio. Sean heeft een hekel aan zijn muziekleraar. Hij vindt dat hij door de docent onterecht van allerlei zaken wordt beschuldigd. Sean besluit zich niet te laten kennen en ontwerpt een website waarin hij kritiek levert op de leraar. Naast een foto van de docent plaatst hij de tekst ,,een te dikke man van middelbare leeftijd die een hekel aan de kapper heeft". Zodra het bestuur lucht krijgt van de website wordt Sean voor tien dagen van school gestuurd. Bovendien krijgt de scholier te verstaan dat als hij na die tien dagen terug zou willen keren, hij de website onmiddellijk moet opdoeken. Sean en zijn ouders laten het er niet bij zitten en spannen een rechtszaak aan. Ze verwijten de school schending van de vrijheid van meningsuiting (het zogeheten First Amendment) en eisen 550.000 dollar schadevergoeding. Recentelijk werd een schikking bereikt: Sean kreeg 30.000 dollar, mocht terugkeren op school, en kreeg van de schoolleiding excuses aangeboden. Op de foto die bij het artikel is geplaatst zien we Sean met een minzame overwinnaarsblik in de ogen.

Maar Sean staat niet alleen. Over het hele land proberen scholen websites van scholieren te censureren. De Amerikaanse burgerrechtenbeweging ACLU (American Civil Liberties Union) maakt zich momenteel sterk voor een zaak die vergelijkbaar is met die van Sean. Afgelopen februari kreeg Brandon Beussink uit Montana van de schoolleiding de opdracht zijn website, waarop hij de draak stak met de officiële website van zijn middelbare school, te verwijderen. Alhoewel de leerling onmiddellijk gehoor gaf aan het verzoek van de schoolleiding werd ook Brandon tien dagen van school gestuurd en moest bovendien verplicht blijven zitten. Gezien de uitkomst van Seans rechtszaak, kan Brandon de toekomst vol vertrouwen tegemoet zien.

Het lijkt er dus op dat - als je tenminste wilt vechten voor je rechten - in Amerika een website een goed alternatief kan worden voor de schoolkrant wanneer een leerling zaken wil melden die de schoolleiding niet welgevallig zijn. Maar hoe zit dat in Nederland? Graag zou ik van lezers horen of er in Nederland ook scholieren zijn die in aanvaring zijn gekomen met de directie over de inhoud van een website. Zijn er al Nederlandse schoolkranten op Internet? En zijn die wezenlijk anders dan papieren schoolkranten? Gaarne reakties naar bovenstaand e-mail adres.