OUDE
NUMMERS
FILMARCHIEF
DOSSIER
OPSPORING
DOCUMENTATIESERVICE
| T I T E L : | Wyatt Earp |
| R E G I E : | Lawrence Kasdan |
| M E T : | Kevin Costner, Dennis Quaid, Gene Hackman, Tom Sizemore, Isabella Rossellini |
Eerlijkheid loont niet in western
Hans BeerekampLawrence Kasdans ironische en aanstekelijke catalogus van bijna-vergeten westernclichés Silverado (1985) betekende een witte raaf in dat decennium. Sinds de pijnlijke flop van Michael Cimino's superproduktie Heaven's Gate (1980) durfde Hollywood het genre niet meer aan. Daar kwam verandering in door het succes van Kevin Costners doodserieuze indianenrehabilitatie Dances with Wolves (1990). Er zit een zekere logica in het feit dat Wyatt Earp, geregisseerd door Kasdan en gespeeld door Costner, weer een voortijdig einde maakt aan de hausse. Volgens het vakblad 'Variety' is de verhouding tussen kosten en baten voor Warner Bros. bij de ruim drie uur durende superflop Wyatt Earp negatiever dan die voor United Artists bij Heaven's Gate.
Ademde Cimino's megalomanie nog enige grandeur en klasse, Kasdans poging om het leven van een der beroemdste revolverhelden nu eens extensief en genuanceerd uit de doeken te doen, is bleek, saai en onpersoonlijk. De reputatie van Earp, een schimmige zakenman, die na de dood van zijn eerste vrouw een gedesillusioneerde 'gunfighter' werd, berust vooral op zijn lange leven nadien. Tot 1929 kreeg Earp de kans zijn activiteiten in het wilde westen te retoucheren. Reeds als bestrijder van het gespuis in Dodge City ging Earp vaak over de schreef; de roemruchte en vaak verfilmde 'shoot-out' bij de OK Corral was weinig meer dan een afrekening met concurrerende veebaronnen.
Ook Kasdan aarzelt, tot aan de epiloog, om de figuur van Earp te verheerlijken tot een legende. Die eerlijkheid doet het drama weinig goed. Earp en zijn vriend, de tuberculeuze beroepsgokker Doc Holliday (Randy Quaid), blijven schimmen te midden van een nog minder gearticuleerd, omvangrijk ensemble bijrollen. Het terloops afdoen van legendarische duels mag dan historisch verantwoord zijn, om waarheidsgetrouwheid heeft het in de klassieke westerns nooit gedraaid. De Ilias zou niet interessant meer zijn als kroniek van een eerloze oorlog, waarin geen van beide partijen deugt. Kasdan is dan ook geen Homerus, maar een ooit veelbelovende genre-specialist, die zichzelf sinds het boodschapperige Grand Canyon, over de figuurlijke kloof in de Amerikaanse samenleving, veel te serieus neemt.
1 JUNI 1996