OUDE NUMMERS  
  FILMARCHIEF  
  DOSSIER OPSPORING  
  DOCUMENTATIESERVICE  

Vier zwarte meiden zoeken naar hun prins te paard

Houston, die met de zijige titelsong van Waiting to Exhale hoog in de hitparade staat, brengt het er in haar eerste filmrol sinds The Bodyguard goed af. Ook haar medespelers, Lela Rochon, Loretta Devine en Angela Bassett (Tina Turner in What's Love Got to Do with It) zijn het aanzien meer dan waard. Jammer genoeg heeft de film, waarin zij vier vriendinnen met relatieproblemen spelen, inhoudelijk weinig om het lijf. Het verhaal over zwarte alleenstaande vrouwen op zoek naar de ware Jacob is opgezet als een satirische zedenschets, maar lijkt ondanks een paar humoristische scènes en wat obligate kritiek op macho-gedrag te braaf om veel indruk te maken. In Amerika ligt dat anders; daar trok Waiting to Exhale volle en enthousiaste zalen als 'the first black- chick flick' (de eerste zwarte-meidenfilm), om vervolgens onder vrouwen uit de zwarte middenklasse veel discussie uit te lokken over de ontrouw en onvolwassenheid van de gemiddelde man.

Interessanter dan het thema van Waiting to Exhale - de titel verwijst naar de gespannen situatie van vrouwen die blijven geloven in de prins op het witte paard - is de vorm die de als regisseur debuterende Forest Whitaker eraan gaf. De film speelt zich af in een rijk zakenliedenmilieu in Phoenix, Arizona, dat door Whitaker werd gedrenkt in luxe, calme et volupté. Het licht is goudbruin, de interieurs zijn glossy, het spel is loom, de stemmen hebben een slaapka mertimbre en op de achtergrond klinkt voortdurend cocktailjazz en soft-soul van onder anderen Whitney Houston, Chaka Khan, Aretha Franklin en Patti LaBelle. De conflicten tussen de vier vrouwen en hun mannen lopen hoog op, maar de sfeer van de film is kalmerend als een warm bad. En hoe onecht het verhaal er ook door wordt, Whitakers visuele consequentie geeft je toch het gevoel dat je niet helemaal voor niets naar de bioscoop bent gekomen.