F I L M A R C H I E F
|
![]()
OUDE
NUMMERS |
Geen walgelijke popjes in WallisHans BeerekampOmdat het Filmmuseum het als zijn primaire taak ziet om de resultaten van zijn archiveringswerk aan het publiek te laten zien, wordt een week lang, steeds op de piano begeleid door Frank Mol, de vers gerestaureerde zwijgende film Visages d'enfants van Jacques Feyder uit 1925 vertoond. Acht jaar eerder voltooide de Koninklijke Belgische Cinematheek al een zwart-wit-versie van dezelfde film, maar nu stelde Mark-Paul Meijer uit vier verschillende archieven een nieuwe kopie samen in de oorspronkelijke, 'getinte' vorm. Visages d'enfants is niet de beste, en zeker niet de bekendste film van de oorspronkelijk Belgische regisseur Feyder (1885-1948). Maar Menno ter Braak prees in het blad van de Filmliga 'de zuiver naturalistische richting'. Vooral de spontaniteit en de levensechtheid van de kinderacteurs vond hij gunstig afsteken tegen 'de walgelijke popperigheid' van Hollywoods wonderkinderen. Toen Feyder de film in 1923 in een bergdorpje in Wallis opnam, was zulks inderdaad nog niet gebruikelijk. De authenticiteit van de lokaties en de liefderijke blik van cameraman Léonce-Henri Burel, die zijn statief zelfs op een lawine geplaatst lijkt te hebben, maken de film nu nog goed verteerbaar.
Over het melodramatische verhaaltje, dat de animositeit tussen een halfwees en zijn stiefmoeder en -zuster beschrijft, sprak Ter Braak al het laatste woord: ,,Het scenario is echter nergens hinderlijk.''
|
NRC Webpagina's
1 JUNI 1996
|
Bovenkant pagina |