OUDE NUMMERS  
  FILMARCHIEF  
  DOSSIER OPSPORING  
  DOCUMENTATIESERVICE  

Geniaal script winnaar Cannes net niet vermoord

In interviews over True Romance, dat dank zij het succes van Tarantino's Reservoir Dogs in produktie genomen kon worden, prijst de scenarist Tarantino de regisseur Scott, wederom vol ironie, het graf in: het script was immers zo vaak veranderd, dat het eindresultaat weer bijna leek op Tarantino's oorspronkelijke bedoeling.

Ook de titel van True Romance verdient vele korreltjes zout. Hoe Scott ook zijn best gedaan heeft er een doorsneefilm van te maken, het blijft op en top Tarantino: ook al lopen de jongen (Christian Slater) en het meisje (Patricia Arquette) aan het slot schatrijk hand in hand de Mexicaanse zon tegemoet, nagenoeg alle andere personages zijn dan, waarlijk romantisch, op de meest gruwelijke wijze naar de andere wereld geholpen.

De gewelddadigheid van Tarantino is geen modieus en gemakkelijk maniertje om snel rijk te worden, maar een door consumptie van grote hoeveelheden pulp ingegeven hommage aan zijn helden uit B-films, strips en televisieseries. True Romance staat net als Reservoir Dogs en Pulp Fiction stijf van de citaten uit weinig voor de hand liggende voorbeelden. Werkte Tarantino jaren in een videotheek, Slaters personage Clarence verkoopt strips. Op zijn verjaardag bezoekt hij in een morsige bioscoop een karatefilm van John Woo en wordt daar versierd door de appetijtelijke blondine Alabama (Arquette), met wie hij een zwak voor Hongkong-idool Sonny Chiba lijkt te delen. In Clarence's met Elvis-parafernalia volgestouwde appartement brengen ze een wilde nacht door. Bij de postcoïtale conversatie bekent Alabama een call-girl te zijn, als verjaarscadeautje voor Clarence ingehuurd door zijn werkgever. Maar ze houdt inmiddels echt van hem en wil niets liever dan de rest van haar leven met Slater doorbrengen. Het is een kwestie van een tas met kleren ophalen bij Alabama's souteneur, een blanke dealer die praat en gebaart als een rastaman (Gary Oldman). Dank zij de miraculeuze inspiratie door een beschermengel (Val Kilmer), wiens gezicht we niet te zien krijgen, maar die zich door voorkomen en stem ('I like you Clarence...Always have...Always will') verraadt als de geest van de King of Rock'n'Roll, overleeft Slater de bloedige confrontatie met de pooier. De tas blijkt bij thuiskomst een flinke hoeveelheid onversneden cocaïne te bevatten, die eigenlijk aan de maffia toebehoort.

Ook dit cliché van de schlemielige individualist in het bezit van een tas vol wit poeder versus de meedogenloze rechtmatige eigenaar wordt op scenarioniveau briljant uitgespeeld. Clarence en Alabama gaan naar Hollywood, om het spul daar te verkopen aan een filmproducent. In de gecompliceerde shoot-out richten op een gegeven moment drie partijen hun geladen revolvers op de kleine zelfstandigen en elkaar, zodat niemand meer weet wie wie onder schot houdt.

Het lukt Scott niet echt dit schitterende script om zeep te helpen, maar hij doet z'n best. Een belangrijke troef in het voordeel van de film zijn de acteurs, die sinds kort op een Tarantino-script afkomen als vliegen op de strooppot. Er zijn maar weinig scenaristen in Hollywood die zulke buitenkansjes bieden op hogeschool-scènes. De confrontatie bij voorbeeld tussen Dennis Hopper als de vader van Clarence en de maffiabaas Christopher Walken zal als een klassieker de filmgeschiedenis ingaan. Hopper weet dat zijn doodvonnis getekend is, ongeacht of hij de schuilplaats van zijn zoon verraadt of niet, en neemt zijn toevlucht tot een listig offer. De spanning is om te snijden en de afloop laat de toeschouwer verbijsterd achter.

Zoals elke Tarantino-script is True Romance opgebouwd uit quasi op zich zelf staande episoden, met kunststukjes van direct daarna uit de film verdwijnende sterren en acteurs die het na deze film misschien zullen worden (Michael Rapaport, Bronson Pinchot, James Gandolfini), maar aan het slot blijkt er toch met meesterhand een degelijke dramatische lijn aangebracht te zijn.

Als staaltje van het kunnen van het meest belovende nieuwe talent van de jaren negentig mag eigenlijk geen enkele filmliefhebber de verfilming van Tarantino's scenario missen. De nivellerende werking van Scotts regie valt met een beetje moeite wel te negeren.