OUDE
NUMMERS
FILMARCHIEF
DOSSIER
OPSPORING
DOCUMENTATIESERVICE
| T I T E L : | Trauma |
| R E G I E : | Dario Argento |
| M E T : | Christopher Rydell, Asia Argento, Brad Dourif, Frederic Forrest, Piper Laurie |
Rommeligheid als charme
HANS BEEREKAMPDe elfde en meest recente aflevering van ons nationale griezelfilmfestijn Weekend of Terror besteedde een klein retrospectief aan de zogenaamde 'giallo'-films. Kort samengevat wordt het genre, dat zijn grootste bloei kende in de jaren zeventig, gekenmerkt door de Italiaanse makelij, expliciete moordpartijen, zwakke acteurs, een occult, weinig hecht scenario - veelal opgebouwd rond een enkele sleutelscène - en een grote stijlgevoeligheid. In het retrospectief was ook opgenomen de laatste film van de 'giallo'-auteur bij uitstek, Dario Argento. Trauma (1993) is ook de eerste film die Argento volledig in Amerika draaide, om precies te zijn in Minneapolis.
Met de bloederigheid valt het in de eindmontage eigenlijk wel mee, ondanks de medewerking van de beruchte make-up-specialist Tom Savini. Wat aan de fantasie van de kijker overgelaten wordt is erg genoeg. Er waart immers een seriemoordenaar door de stad, die alleen in de stromende regen toeslaat en dan met een ingenieuze elektrische zaag zijn slachtoffers onthoofdt. De close-ups van hun ogen en het aanzwellende geluid van het apparaat maken duidelijk dat de moordenaar niet eerst een genadeslag toedient.
Zowel de identiteit van de dader (het is natuurlijk niet Frederic Forrest, de dokter met zijn nek in het verband die theoretiseert over het hoofd als zetel van de ziel, dat zou te veel voor de hand liggen) als zijn motivatie worden gedetailleerd onthuld. Een belangrijke rol is weggelegd voor een aan anorexia lijdend Roemeens meisje (gespeeld door Asia Argento, naar wij vermoeden Dario's dochter) en haar spiritistische moeder, de altijd hysterische moedermonsters vertolkende Piper Laurie.
In Trauma grijpt Argento terug op zijn grootste successen, zoals De vogel met de kristallen veren (1969), die het ook meer moesten hebben van de eclectische citeerdrift (natuurlijk veel Hitchcock) en de ijdele elegantie van de vormgeving dan van een geloofwaardig verhaaltje. Opnieuw bewijst Argento te weten hoe hij het publiek naar de keel kan grijpen en weinig belangstelling te hebben voor de samenhang tussen de briljante individuele scènes. Maar de rommeligheid en willekeur vormen juist de specifieke charme van Argento's werk. De liefhebbers zullen de weg naar de videotheek wel weten te vinden.
1 JUNI 1996