OUDE
NUMMERS
FILMARCHIEF
DOSSIER
OPSPORING
DOCUMENTATIESERVICE
| T I T E L : | The Turner Revelation |
| R E G I E : | Ian Kerkhof |
| M E T : | Kain, Stacey Grace. Ralentir |
Openbaring blijft uit in woorden, woorden, woorden
PIETER KOTTMANDat de zaak-O.J. Simpson de (Amerikaanse) media beheerst, komt niet alleen door de roem van de verdachte. Omdat een zwarte man en een blanke vrouw de hoofdrollen vervullen, is de affaire een spiegel waarin een door geweld en sekse-, klasse- en rassestrijd geobsedeerde samenleving zichzelf grijnzend tegen komt. Er valt dus allemachtig veel over te zeggen en te bespiegelen - ook in geromantiseerde vorm.
Voor de zwarte Newyorkse dichter Kain, die het script schreef van Ian Kerkhofs nieuwste film The Turner Revelation, schijnt de Simpson-affaire toch niet meer dan een aanleiding te zijn geweest, maar het onderwerp is wel degelijk de moord van een zwarte man op zijn blanke vrouw. In woord en niet in gebaar, want Kain, die het personage Turner zelf ook speelt, heeft er een actieloos drama van gemaakt. Introspectieve monologen wisselen af met gesprekken met de vrouw en met een vrouwelijke officier van justitie en zelfs krijgt Turner nog even de 'duivel' aan de telefoon die hem doet inzien de 'verkeerde' vrouw vermoord te hebben.
Is dat laatste al een verkunsteling die de feiten helemaal niet nodig hebben, de manier waarop Kain en Kerkhof (en diens trouwe cameraman Joost van Gelder) de toch zo concrete materie te lijf gaan is onverteerbaar cerebraal. Woorden, woorden en nog eens woorden moeten een reeks statische, over het algemeen precieus-esthetisch uitgelichte beelden van talking heads een diepzinnig-poëtische kracht geven. Geen zin is kernachtig, geen beeld onthullend, laat staan dat de openbaring uit de titel zich aan iemand anders dan, kennelijk, Turner zelf voltrekt. The Turner Revelation is een hoogst particuliere oefening in structuur en vorm, waarvan ik me niet kan voorstellen dat anderen dan de makers zelf er opgewonden van raken.
Hetzelfde geldt voor het drie minuten durend filmpje Ralentir, van Mark de Cloe (Miss Blanche), dat aan de vertoning van Kerkhofs film vooraf gaat. In staccato, als foto's gepresenteerde beelden zien we een vrouw een ongeluk niet overleven. Volgens een begeleidend tekstje worden 'de roots van de cinema' erin 'onderzocht'. Toe maar, voor minder doet De Cloe het niet, ook niet in drie minuten. Vast een genie dus, dat moet alleen nog blijken.
1 JUNI 1996