OUDE
NUMMERS
FILMARCHIEF
DOSSIER
OPSPORING
DOCUMENTATIESERVICE
| T I T E L : | The Corridor (Koridorius) |
| R E G I E : | Sharunas Bartas |
| M E T : | Katerina |
Goloebjeva, Vjatsjeslav Amirchanian, Eimuntas Nekrochius, Sharunas Bartas
Bartas legt visionaire kracht in gedroomde modderplas
Door HANS BEEREKAMPDe banden tussen de onlangs in Parijs 'ontdekte' Litouwse regisseur Sharunas Bartas (Siauliai, 1964) en Nederland gaan al een tijdje terug. In 1990 presenteerde Bartas zijn schitterende korte film In Memory of the Day Passed By op zowel het festival van Rotterdam als IDFA. Sindsdien voltooide Bartas het in Koningsbergen opgenomen Trys dienos (Drie dagen) en met steun van het Hubert Bals Fonds The Corridor (Koridorius). Bartas vormt het middelpunt van een kleine internationale beweging van gelijkgestemden, waartoe de Nederlandse Nathalie Alonso Casale en de Fransman Léos Carax behoren. In de eerstvolgende film van Carax speelt Katarina Goloebjeva de hoofdrol, maar ze mocht van Bartas niet in GoldenEye de rol vertolken die vervolgens aan Famke Janssen werd toebedeeld.
Bij elke nieuwe film van Bartas kom ik weer onder de indruk van zijn visionaire kracht, maar het wordt wel bij elke film ietsje minder. The Corridor heeft geen kleur, geen dialoog en nauwelijks verhaal; het is een losse reeks min of meer gedroomde ervaringen van bewoners van een huis met vele vertrekken. In de eerste scène wordt een door de regisseur gespeeld personage wakker; een jongen die sprekend op hem lijkt zou geïnterpreteerd kunnen worden als de ik-figuur op jongere leeftijd. Later in de film wordt die jongen steeds opnieuw in een grote modderplas teruggeduwd.
De stijl van Bartas gaat meer en meer op de metafysische
wereldbeschouwing van Aleksandr Sokoerov lijken; het feestje dat in de
tweede helft van The Corridor gevierd wordt, zou je ook aan kunnen
treffen bij Béla Tarr. Al deze regisseurs kunnen gemakkelijk
afgedaan worden als warhoofden, charlatans en zweefvliegers, en
misschien zijn ze dat ook soms wel, maar op Bartas - de meest aardse en
speelse van de neo-tarkovskianen, ben ik nog niet uitgekeken. Nog niet -
het moment nadert wel met rasse schreden.
1 JUNI 1996