OUDE NUMMERS  
  FILMARCHIEF  
  DOSSIER OPSPORING  
  DOCUMENTATIESERVICE  

Mooie Kamerling in 'Suite 16'; Een jonge, chantabele god

Suite 16 telt een paar andere zwakke momenten. Zodra de uitstekend acterende hoofdrolspeler Antonie Kamerling Nederlands spreekt, bijvoorbeeld, wordt hij ongeloofwaardig en de ongeschoolde acteur die hij is. Hij meet zich dan het accent aan van de rauwe jongen, dat hij in het Engels, waarvan hij zich overwegend bedient, gelukkig niet beheerst. En het script voorziet in een telefoongesprek met zijn moeder dat de film missen kan: het is het papieren idee van de scenarist (Charles Higson) dat hun nietszeggende gedachtenwisseling iets over Chris' achtergrond verheldert.

Als dat al het geval zou zijn, die achtergrond doet er helemaal niet toe. Het door een onbekend verleden ontstane hier en nu is juist onder meer wat Suite 16 spannend en raadselachtig maakt. De jonge Chris, een aan de Franse Rivièra opererende gigolo, heeft zich gespecialiseerd in oudere dames die hij na bewezen diensten besteelt. De tweede keer dat we hem dat zien doen, bijt de gedupeerde vrouw van zich af. Hij raakt gewond bij het gevecht en laat de vrouw voor dood in haar kamer achter. Op zijn vlucht belandt hij, boven in het hotel, in suite nummer 16, waarvan de deur openstaat.

Dan begint Derudderes verhandeling over vrijheid - wat Suite 16, behalve psychologische thriller, ook is. In de suite vegeteert de invalide en steenrijke Glover, overtuigend gespeeld door de Britse acteur Pete Postlethwaite. De jonge en door de vermeende moord chantabele god die zijn appartement binnenvlucht, is niet zomaar een welkome afleiding. Hij belichaamt alles wat voorbij is. Letterlijk - niet voor niets brengt Deruddere Kamerlings mooie, veelal naakte lichaam uitvoerig in beeld, als een produkt, in aan de reclame ontleende kadreringen. Zijn lichaam maakt Chris gelijkwaardig aan Glover, het plaatst kapitaal tegenover kapitaal, jeugd tegenover ouderdom, belofte tegenover ontgoocheling, naturel tegenover beschaving. In perfect evenwicht.

Maar een banaal ruilmiddel, zoals voor de oudere dames, is Chris' lichaam niet en zelfs is het geen object van verlangen. Het wordt iets veel ingewikkelders dan dat: niet het object maar een instrument van verlangen, het wordt het verlengstuk van een in zijn rolstoel versteende, oudere man. Het moet doen wat hij niet meer kan en wellicht nooit gekund heeft: naar bed gaan met de ene na de andere vrouw, aanvankelijk heimelijk en later openlijk gadegeslagen door zijn begunstiger, die het dwingt tot steeds uitzonderlijker exercities. Zo moet Chris, Oscar Wilde indachtig, uiteindelijk een vrouw voor hem doden.

Maar wat Glover doodt, is niet wat hij liefheeft. Hij doodt wat hij haat, namelijk zichzelf en zijn tragiek is dat hij zelfs daarvoor een instrument, de vrouw maar ook Chris, nodig heeft. Zijn dood verlost niet alleen hem. Chris wordt eindelijk mens, die keuzen maakt en zichzelf morele grenzen stelt. De voorlaatste scène, waarin hij het hem door de hotelmanager (een mooie zwijgende rol van Tom Jansen) overhandigde geld weigert, maakt hem, de moordenaar, overwinnaar.

Dominique Deruddere (Crazy Love, Wait untill spring, Bandini) levert met Suite 16 een overtuigende film af. Hij toont een psychologische oorlog op het smalle grondgebied van het machtsevenwicht, tussen tegenstanders die hoe langer hoe meer elkaars gevangene worden. Het lot van de ene raakt steeds nauwer verbonden met dat van de ander. Deruddere verdonkeremaant niets, de opbouw van het verhaal is even helder als de fotografie van zijn film (Jean François Robin). De beloning voor zijn helderheid is dat hij, tegen het slot, een reuzezwaai kan maken en het machtsvertoon van Glover kan doen verkeren in totale overgave. Maar tegelijkertijd duidelijk weet te maken dat zelfs de overgave strategisch is.