OUDE
NUMMERS
FILMARCHIEF
DOSSIER
OPSPORING
DOCUMENTATIESERVICE
| T I T E L : | Sandra Bernard. Confessions of a pretty lady; Bloody Mary |
| R E G I E : | Kris Clarke; Marc van Uchelen |
| M E T : | - |
Schokkend voor Engeland
PIETER KOTTMAN'Girls on film' noemt het Amsterdamse filmtheater Desmet het speciale programma dat het eens in de veertien dagen aan de 'vrouwenfilm' wijdt. Hoe de organisatoren dat doen, hadden ze beter kunnen verzwijgen: ,,vanuit een recent en hedendaags perspectief'' en ,,vanuit een verscheidenheid aan cinematografische invalshoeken''. Dat wil je niet lezen, het gaat gewoon om films en documentaires door en over vrouwen, voor de liefhebbers.
Bloody Mary, een zeven minuten durend filmpje van Marc van Uchelen, voldoet maar zeer ten dele aan het criterium. Camille Siegertsz speelt er een zwijgende rol in, voor het overige beweert het in alle opzichten kleine dramaatje vooral iets over mannen. Dikke macho komt bar binnen, zuipt zich klem, verwondt zich aan een glasscherfje en valt flauw bij de aanblik van een druppeltje bloed. Stoerheid is maar een vernisje.
Passender voor dit programma is een portret van de Amerikaanse stand-up comedian Sandra Bernard, naar de inhoud althans. Bernard is openlijk lesbisch en geldt in Engeland als controversieel, hetgeen prompt als keurmerk wordt gebruikt. Maar in Engeland gaat een mens al snel over de schreef; Confessions of a pretty lady is allesbehalve schokkend, of het zou moeten zijn, dat Bernard een akelig politiek correct repertoire aan opvattingen verkondigt. Geen racisme, geen vrouwenhaat, geen discriminatie om seksuele voorkeur. Seks en met name lesbo-seks is haar belangrijkste pre-occupatie en Camille Paglia komt vertellen hoe geëmancipeerd dat is.
Dat is vast waar, maar de fragmenten uit Bernards recentste show zijn tam
en machteloos. Bette Midlers Clevelandshow van twintig jaar geleden
ging heel wat verder. Bernard beperkt zich tot matige zang, een
zogenaamd gewaagd pakje, wat ongezouten kritiek op deze of gene en veel
trekken met haar grote, slordige mond. Die is haar handelsmerk. Een
typische society-deskundige van de Westcoast vertelt hoe hij het succes
van die mond altijd al voorspeld had. Het had immers al in Vogue
gestaan: the bigger, the better. Nou ja, er is allemaal niks op tegen,
maar bijzonder is het ook niet. Het belangrijkste bezwaar is nog, dat
het portret een aflevering is van het Britse kunstprogramma Arena. Op
de televisie is dat aardig, maar het grote doek vereist meer.
1 JUNI 1996