OUDE NUMMERS  
  FILMARCHIEF  
  DOSSIER OPSPORING  
  DOCUMENTATIESERVICE  

Griezelen per 'double bill'; Evolutie in het horrorgenre

De twee meest spraakmakende films van de laatste editie van het 'Weekend of Terror' (25 en 26 maart j.l.) krijgen bovendien een aparte uitbreng, in een zogenaamde 'double bill'. Het verkopen van een kaartje voor twee achter elkaar vertoonde films is in Nederland nooit zo populair geweest als bij voorbeeld in Amerika en Engeland, waar die praktijk de oorsprong vormde van de B-film, maar twintig jaar geleden kwam het vooral in de buurtbioscopen nog regelmatig voor. Het is de ideale en traditionele ambiance voor de vertoning van genre-films zonder pretentie.

Toch begint de Amerikaanse regisseur Brian Yuzna in deze contreien wel de status van een 'auteur' te bereiken. Yuzna schreef het oorspronkelijke verhaal van de Disney-hit Honey, I Shrunk the Kids en regisseerde een half dozijn 'splatter movies'. Zijn Return of the Living Dead III, een vervolg op een imitatie van Night of the Living Dead (1968), de moeder van alle moderne zombie-films, won de publieksprijs van het laatste 'Weekend of Terror': een trofee, die luistert naar de naam 'Silver Scream Award' en die bij het drukken op een rode knop een ijselijke gil voortbrengt. Bovendien regisseerde hij de raamvertelling en de laatste episode van het drieluik Necronomicon, gebaseerd op verhalen van H.P.Lovecraft.

Het minste dat je van Yuzna kunt zeggen is dat hij de inmiddels zeer geavanceerde techniek van de 'splatter'-trucages tot in de puntjes beheerst. Moeiteloos verandert hij slijmerige lijken in machines, doet exploderende lijven verschrompelen en wekt de doden op 1001 manieren tot leven.

Maar dat compliment geldt tegenwoordig de meeste makers van films over de machten der duisternis, die zelden meer de charme bieden van een knullig, bordkartonnen spookhuis. Necronomicon, geproduceerd door de Franse distributeur Samuel Hadida (toevallig ook de drijvende kracht achter de produktie van de elders op deze pagina besproken True Romance), biedt door zijn formule van drie korte films van verschillende regisseurs de kans tot een inhoudelijke vergelijking. Dan valt op dat Yuzna meer in zijn mars heeft dan techniek; waar de Franse regisseur Christophe Gans en de Japanner Shu Kaneko daar hun handen vol aan lijken te hebben, gaat Yuzna een stap verder. Zijn episode, getiteld Whispers, is ook een geestig en enerverend spel met de verwachtingen van de toeschouwer. Wie zijn film begint met een achtervolging door een politieauto, waarin de vrouwelijke agent haar zwarte maat vertelt zwanger van hem te zijn, luttele minuten later beiden op leven en dood laat vechten met duivelse machten in een door de Maya-beschaving geïnspireerde helleput en eindigt met een freudiaanse fantasie over een monsterlijke moeder, houdt het publiek niet slecht bij de les.

Ook Return of the Living Dead III is een hoogtepunt in het zombie-genre. Yuzna noemt de film zelf een 'Romeo en Julia in de hel', maar Orpheus en Eurydice zouden een betere referentie vormen. Door toediening van een chemische stof kan immers een jongen zijn verongelukte verloofde weer tot leven te wekken, tegen een hoge prijs. Weldra wordt hij van alle kanten belaagd door levende doden, die hem uitnodigen zich bij hun legioen te voegen. Een bijzondere visuele attractie vormen de geraffineerde 'piercings' van de monsters, waarbij vergeleken de ooit geruchtmakende zelfverminkingen uit A Man Called Horse op onschuldige acupunctuur lijken.

Je kunt het horrorgenre geen evolutie ontzeggen, al blijven de steeds gruwelijker en explicieter schokeffecten aan dezelfde wetmatigheden voldoen. Yuzna is wellicht het beste voorbeeld van de in deze sector relatief bloeiende creativiteit en oorspronkelijkheid. Necronomicon (met een verrassende gastrol van Millie Perkins, in 1959 de titelrolvertolkster van The Diary of Anne Frank) herinnert aan de inventiviteit van de 'gothic' films - met name het Poe-drieluik Tales of Terror - van Roger Corman. Brian Yuzna, even aan het eind van de film te zien als de taxichauffeur die H.P.Lovecraft uit de hel wegrijdt, is een waardig opvolger van Corman, 'the King of the B's'.