OUDE
NUMMERS
FILMARCHIEF
DOSSIER
OPSPORING
DOCUMENTATIESERVICE
| T I T E L : | Nightwatch |
| R E G I E : | Ole Bornedal |
| M E T : | Mikolaj Waldau, Sofie Graaboel, Kim Bodnia |
Een necrofiel en twee bruidsparen
Pieter KottmanHeel in de verte valt te vermoeden waarom Nightwatch van de Deense regisseur Ole Bornedal internationaal een goed onthaal heeft gekregen. De film is koel en mooi gefotografeerd en bij vlagen weet de regisseur de indruk te wekken, dat hij meer heeft willen maken dan een modieuze thriller. Dan concentreert hij zich op de verhouding van het hoofdpersonage, nachtwaker in een mortuarium, met zijn vriendin of met zijn boezemvriend, of hij schetst hun studentikoze milieu. Maar vervolgens weet hij zijn hang naar het sensationele niet te weerstaan en verwordt zijn film weer tot een kledderige warboel.
Necrofilie is het voornaamste ingerediënt, en dat wordt op een vreemde, niet nader te duiden manier verbonden met een flirt met het crypto-religieuze. De nachtwaker wordt geconfronteerd met vreemde gebeurtenissen: lijken komen schijnbaar tot leven, worden geschonden en regelmatig krijgen ze gezelschap van een necrofiel misbruikt nieuw slachtoffer. De kern van deze akeligheid is dat de moordenaar de schuld in de schoenen van de nachtwaker tracht te schuiven. Dat lukt hem bijna. Daarnaast spelen weddenschappen tussen de nachtwaker en zijn beste vriend een rol. Met een studentikoze inzet: wie verliest, trouwt met zijn geliefde. In deze kringen is dat kennelijk een straf. De vriendin van de vriend is actief in de kerk; daar spelen zich dus ook enkele taferelen af, waarbij de weigering de hostie te nuttigen gepresenteerd wordt als een cruciaal teken aan de wand.
Het verband tussen een en ander is een raadsel. Bornedal ziet dat kennelijk aan voor mysterie en suspense. Maar verband is er niet, behalve dan dat de scènes onderdeel uitmaken van dezelfde film. Overspoeld met aanzwellende, angst opdrijvende muziek en doorspekt met cliché-beelden van dichtvallende of juist openkierende deuren en silhouetten in hel tegenlicht, oogt het geheel des te machtelozer en wekt het des te meer ergernis. Wat seks nog, wat slappe romantiek en twee huwelijken aan het slot - waarop hij de bruidegommen ook nog hypocriet commentaar laat leveren - onderstrepen Bornedals onvermogen. En duizelingwekkend slechte smaak.
1 JUNI 1996