OUDE
NUMMERS
FILMARCHIEF
DOSSIER
OPSPORING
DOCUMENTATIESERVICE
| T I T E L : | My Father the Hero |
| R E G I E : | Steve Miner |
| M E T : | Gérard Depardieu, Kathérine Heigl, Dalton James, Emma Thompson |
Vadsige vader steekt draak met dochter
Door JOYCE ROODNATMon père, ce héros heette de film die Gérard Lauzier in 1992 maakte - een niemandalletje over een gescheiden vader en zijn tienerdochter met vakantie. De dochter voelt zich verwaarloost, fantaseert, uit nijd en om een jongen te imponeren, dat haar vader haar minnaar is en alarmeert met haar verhalen de gechoqueerde gasten van het luxueuze vakantiedorp waar hun zomerappartement staat. Wanneer de dochter noodgedwongen haar vader in vertrouwen heeft genomen en hij geen keus heeft dan het spel mee te spelen, blijkt van wie de gave om zo creatief te liegen heeft. Mon père, ce héros slaagde niet erg. Het verhaal bleef steken in flauwiteiten en allengs kleffer sentiment, de eigenaardigheden van de puber werden niet op hun waarde geschat en de vormgeving deed meer denken aan een reclamespot dan aan de vriendelijke komedie die klaarblijkelijk de bedoeling was. Maar de film had een groot pluspunt: Gérard Depardieu speelde de vader. Een vriendelijke, vadsige man met te weinig tijd en meermalen prachtig van slag door zijn dochter en haar halfwassen gedrag.
My Father the Hero heet de Amerikaanse versie van deze film en Steven Miner, vooral een televisiemaker, regisseerde hem. Er kwamen twee nieuwe scenaristen aan te pas, een Amerikaanse en Francis Veber uit Frankrijk, maar de film werd desondanks een getrouwe kopie van het origineel, zij het dat de fouten werden aangezet. De dochter werd gereduceerd tot een onwerkelijk onuitstaanbaar tutje, lolligheden zijn nu ordinair, het sentiment is volslagen clichématig en de vormgeving is even glad als nondescript. Maar My Father the Hero nam ook het pluspunt van zijn voorganger over: Gérard Depardieu (opnieuw met onbeschaamde buik) als de verwarde vader die eerst de dupe is, maar vervolgens met steeds meer plezier samen met zijn dochter de andere badgasten in de maling neemt.
Depardieu is de enige in de hele film die ontsnapt aan de acteer-cliché's waar we verder alle andere acteurs uit luiheid of onmacht hun heil bij zien zoeken. Zijn figuur is geen karikatuur maar een man met elkaar verdringende facetten. Zijn mimiek is eigen, geen samenraapsel van beproefde gelaatsuitdrukkingen, zijn bewegingen zijn niet onderworpen aan de voorspelbare motoriek die voor alle anderen verplicht lijkt te zijn gesteld. Depardieu is op en top een bezorgde man die zich zorgen maakt over zijn dochter, die zich schuldig voelt over zijn desertie toen ze klein was, en die bovendien snakt naar een tweede kans op een gezinsleven. Zijn inspanningen waren een betere film waard geweest.
1 JUNI 1996