De voornaamste verdienste van Milk Money, de tiende speelfilm van ex-acteur Richard Benjamin, is de exacte en bewuste reconstructie van de wereld van Norman Rockwell, zowel in het ranzige scenario van de debuterende John Mattson als in het camerawerk van David Watkin. Het moet moeite gekost hebben, want dat Blue Velvet-achtige land (Rockwell woonde en werkte in Vermont) bestaat niet meer: de producenten Frank Marshall en Kathleen Kennedy, de voormalige partners van Steven Spielberg, vonden het in een buitenwijk van Cincinnati, terwijl ze de voze metropool construeerden in een fictieve variant op Pittsburgh.

Want daar, in de grote stad, gaan drie jongetjes, huisvaders in de dop, hun zakgeld ("melkgeld') uitgeven aan de vervulling van hun grootste wens: het zien van een naakte vrouw. Ze vinden een kandidaat, die het voor 100 dollar wel wil doen, een call girl met een hart van goud (Melanie Griffith). Ze bevalt zo goed dat halfwees Frank in haar wel een partner ziet voor zijn vader (Ed Harris, de ideale Rockwell-vertolker).

Vele complicaties later komt alles op zijn pootjes terecht en bekent Griffith dat de plek waar je een vrouw moet aanraken om haar gek te maken inderdaad haar hart is.

De grote vergissing van Milk Money is de film in de jaren negentig te situeren: zo veel onschuld, zo'n kloof tussen suburbia en de binnenstad, zo veel hypocrisie vooral, dat gelooft zelfs Forrest Gump niet meer. En zou er echt weer vraag zijn naar het werk van Rockwell, de Anton Pieck van de getekende satire? Milk Money is na Sweet Hearts Dance (1988, met Griffith' toenmalige echtgenoot Don Johnson) al de tweede film die zich er expliciet op baseert. Het leven is een doos vol chocolaatjes, maar deze smaken oudbakken.