OUDE NUMMERS  
  FILMARCHIEF  
  DOSSIER OPSPORING  
  DOCUMENTATIESERVICE  

Liefde strandt ondanks het vonken van de bovenleiding

De titelheld uit Manneken Pis is een mensenschuwe jongen (Frank Vercruyssen, bijrolspeler in Daens) die lijdt onder een jeugdtrauma: zijn familie werd op een onbewaakte overweg door een trein geschept toen hij net voor een plas uit de auto was gestapt. Als een werk- en woningzoekende reiziger uit Nergenshuizen stapt hij aan het begin van de film op de tram van de vrouwelijke 'wattman' Jeanne (Antje de Boeck). Het is liefde op het eerste gezicht, zo wordt mooi onderstreept door een kort tussenshot van vonken uit de bovenleiding. Maar Harry is verlegen en contactgestoord en Jeanne wil het initiatief niet te veel naar zich toetrekken, en dus komen de gelieven moeizaam tot elkaar.

Manneken Pis draait om het mislopen van de liefde van Harry en Jeanne en om de rol die de mensen uit hun directe omgeving daarbij spelen. Zowel Harry's vrienden uit het restaurant waar hij werkt als 'plongeur' (afwasser) als de vrouwelijke concierge uit het aftandse flatgebouw waar hij en Jeanne op verschillende verdiepingen wonen, bedoelen het goed, maar zoals in iedere volwassen tragedie werken hun bemoeienissen averechts. Met de versiertips die de jolige rouwdouwers in de spoelkeuken hem geven, weet Harry zich geen raad, terwijl de cursus Hoe-maak-ik-een-man-jaloers van de concierge (Ann Petersen) Jeanne uitput en Harry van zijn geliefde vervreemdt.

Het scenario (van Christophe Dirickx, ook een debutant) voorziet in een aantal geslaagde scènes waaruit de onbeholpen romantiek van de verhouding tussen Harry en Jeanne naar voren komt. Zo wordt hun eerste etentje heel symbolisch verstoord doordat de vloer van het balkon waarop ze zitten te eten plotseling in tweeën scheurt. Jammer genoeg is het de scenarist niet gelukt om zijn Brusselse love story ook een bevredigend einde te geven. De opera-achtige sterfscène waarmee de film nu besluit is niet alleen onnodig melodramatisch maar ook onbegrijpelijk.

Er is wel meer aan te merken op Manneken Pis: het geluid is matig, het tempo ligt af en toe erg laag, en niet alle dialogen zijn even scherp. Toch is het een film die weet te ontroeren - niet in de laatste plaats door het ingetogen spel van Vercruyssen en De Boeck en het tragikomische talent van Ann Petersen, die bewijst dat ze ook voor uitdagender rollen geschikt is dan die van de moederlijke 'mevrouw Praline' in het Vlaamse kindertelevisiesucces Samson.