F I L M A R C H I E F
|
![]()
OUDE
NUMMERS |
Shepards ongewone komedie voor kijkers met relativeringsvermogen; De boeienkoningin en de EuropeaanJOYCE ROODNATDe korte tijd dat The Linguini Incident nu te verkrijgen is in de videotheek, werd hij al vaak verhuurd, verzekerde de man achter de kassa - en dat zonder noemenswaardige publiciteit. De film dankt die populariteit niet aan mond-tot-mond-reclame, want bijna niemand weet dat hij bestaat. Evenmin kan de faam van zijn regisseur, de onbekende Richard Shepard, een rol van betekenis spelen en bovendien is de onhandige, quasi-mysterieuze titel weinig aantrekkelijk. Er is maar één reden voor zijn onweerstaanbaarheid en dat is het doosje waar de tape in steekt. Dat werd verluchtigd met een fier portret van een naar een ver punt schuin-links achter ons starende David Bowie. De blik van die acterende popster staat blijkbaar nog altijd garant voor automatische aandacht. Ik zal direct bekennen dat ook ik viel voor die foto. Pas in tweede (misschien was het wel in derde of vierde) instantie merkte ik dat Bowie's gezicht wordt geflankeerd door dat van Rosanna Arquette, een actrice die al weer jaren geleden, in Desperately Seeking Susan, haar komisch talent bewees, maar tot nog toe helaas weinig kans kreeg dat te bestendigen. Mooie vrouwen mocht ze nog vaak spelen, zelden extreme, slimme, geestige types. The Linguini Incident bleek iets heel anders te zijn dan de foto op het doosje beloofde. Niet een bij de broeierige ogen van Bowie passende thriller over een filosoferend melancholicus. Ook niet de romantische geschiedenis in Great Gatsby-stijl van een kwijnende jonge vrouw in smachtende witte handschoenen, een wuivend struisje en een dramatisch goudbrokaten kapje. Het is een ongewone komedie en Rosanna Arquette speelt de hoofdrol als een aspirerend boeienkoningin. Haar held is Houdini, haar geld verdient ze, zoals veel artiesten in spe in New York, als serveerster in een trendy restaurant. In dit geval is dat een door louter afzichtelijke snobs bezocht monstrum dat 'Dali' heet en navenant magisch realistisch is opgeverfd en aangekleed. Het wordt geleid door twee slechts met zichzelf en elkaar ingenomen, verknipte fatten (aanstekelijk gespeeld door André Gregory en Buck Henry) die voor wie goed oplet elk op hun eigen manier sterk lijken op Stan Laurel. Bij toeval, doordat ze zich bijna ophangt bij het instuderen van haar act, maakt de serveerster meer dan vluchtig contact met de nieuwe barkeeper van het restaurant. Hij is een Brit met een zwaar aangezet accent, zo'n exotische Europeaan die het modieuze publiek chic vindt achter de bar, want net zo alien voor ze als de door een tolk geflankeerde, doofstomme cassière bij wie moet worden afgerekend. Bowie is eigenlijk te oud voor de rol, maar hij speelt 'm met flair, deze Casanova die niet ophoudt met liegen om een zo ondoordringbaar mogelijk rookgordijn te leggen rond het geheim van zijn leven. Het ligt voor de hand dat de boeienkoningin en hij hun talenten combineren om te bereiken waar iedereen naar streeft: rijk en gelukkig worden, en daarbij worden ze geholpen door een ontwerpster van avantgardistische bustehouders (een alleraardigste rol van de destijds in Jim Jarmusch' Stranger Than Paradise debuterende Hongaarse actrice Eszter Bálìnt). Rijk worden ze alledrie, maar gelukkig? Dat staat nog te bezien. Want The Linguini Incident mag nu en dan de vorm hebben van een doorsnee romantische komedie, regisseur Shepard, die zelf het originele scenario schreef, bewandelt ongebruikelijke paden en weigert te voldoen aan de gebruikelijke verwachtingen. Shepard ontwijkt consequent de mogelijkheid om zijn film ook maar één moment hilarisch te laten worden, hoeveel kansen hij er ook voor creëert. Net wanneer elke andere komedie-filmer opgelucht een lach zou incasseren, kiest hij, na een uitvoerige opbouw met hulp van de meest waanzinnige elementen, voor een ontlading die alleen maar absurd is en opzettelijk ver verwijderd ligt van welk bevrijdend, ongegeneerd lachsalvo dan ook. Met vergelijkbare plagerigheid laat The Linguini Incident (die titel verwijst naar een zijspoor en slaat nergens op, dat spreekt vanzelf) een spoor van onopgehelderde verhaallijnen na. Over de achtergrond en de geheimen van de bartender komen we slechts enkele rafeltjes te weten, de toedracht van het uiteindelijk geslaagde, Houdini naar de kroon stekende optreden van zijn ontsnappingsartieste blijft net zo nevelig als zijn eigen rol daarin en zelfs het feit dat ze überhaupt op kwam dagen is raadselachtig.
Mocht The Linguini Incident iets willen zeggen, dan kan dat worden samengevat met het aloude 'Wie dit leest is gek'. Iedereen is geschift, stelt Shepard vast, dus is het zaak daar origineel, vastberaden en welmenend bij te blijven, zelfs als er een scheve schaats voor moet worden gereden. En alleen de kijker die beschikt over een relativeringsvermogen door lichtelijk kierewiet te zijn, gunt hij het iets te kunnen voelen voor zijn aanstekelijke film.
|
NRC Webpagina's
1 JUNI 1996
|
Bovenkant pagina |