OUDE
NUMMERS
FILMARCHIEF
DOSSIER
OPSPORING
DOCUMENTATIESERVICE
| T I T E L : | La madre muerta |
| R E G I E : | Juanma Bajo Ulloa |
| M E T : | Karra Elejalde, Ana Alvarez, Lio, Silvia Marsó |
Natte chocola en gekietel van de slechte inborst
HANS BEEREKAMPNet als bij voorbeeld The Killer van John Woo of Henry-Portrait of a Serial Killer van John McNaughton begeeft La madre muerta van de jonge Baskische regisseur Juanma Bajo Ulloa - 25 toen hij zijn tweede lange speelfilm maakte - zich in het onherbergzame grensgebied van harde gewelddadige commercie en bijna tedere artisticiteit. Ook Bajo Ulloa portretteert een moordenaar, gespeeld door de imposante Karra Elejalde, die nauwelijks over een geweten lijkt te beschikken. Geen psychopaat, benadrukt de regisseur-scenarist, maar iemand die lust beleeft aan het doden, omdat hij zeker weet dat niemand hem pakken kan.
Wel getikt is in ieder geval een van zijn slachtoffers: in de openingsscène wordt de hoofdpersoon betrapt bij een inbraak in een atelier en schiet de bewoonster dood. Haar kleine dochtertje ziet het gebeuren en belandt door een trauma in een psychiatrische inrichting. Veel later, als het kind volwassen is geworden, komt de moordenaar-zonder-schuldbesef in haar ban. Hij kidnapt de vrouw (Ana Alvarez), voert haar chocolade, speelt vergeefs de clown om haar aan het lachen te maken en kan haar niet meer, zoals de bedoeling was, alsnog doden. Enkele nieuwe slachtoffers later, zal zijn aanhankelijkheid de moordenaar noodlottig worden, gesymboliseerd in een pathetisch slot, waarin een slagregen de chocolade overspoelt.
La madre muerta is een opmerkelijke, nauwelijks te classificeren film.
Bajo Ulloa, die eerder met zijn debuut Alas de mariposa
(Vlindervleugels) het festival van San Sebastian won, flirt met plat
effectbejag, kietelt de slechte inborst van de kijker, maar zet wel een
film neer van enige allure, die een paar meesterlijk choquerende
scènes bevat. De grotendeels in Bajo Ulloa's woonplaats Vitoria
(Gasteig in het Baskisch) opgenomen film ziet er uit als een dure,
gladde breedbeeldproduktie, maar perverteert dat etiket weer door zijn
tegendraadse effecten. Niet iedereen houdt van natte chocola; toch is
Juanma Bajo Ulloa een naam om te onthouden.
1 JUNI 1996