OUDE
NUMMERS
FILMARCHIEF
DOSSIER
OPSPORING
DOCUMENTATIESERVICE
| T I T E L : | Kalifornia |
| R E G I E : | Dominic Sena |
| M E T : | Brad Pitt, Juliette Lewis, David Duchovny, Michelle Forbes |
Naar de westkust met een seriemoordenaar
Hans BeerekampPropaganda Films is de naam van de produktiefirma die de fotograaf Steve Golin en de IJslander Sigurjon Sighvatsson in 1986 oprichtten, vooral ter vervaardiging van videoclips en reclamespots. Hun modieuze reputatie kreeg grotere allure dank zij succesvolle televisieseries als Twin Peaks en Beverly Hills, 90210 en bezorgde regisseur David Lynch zelfs een Gouden Palm voor Wild at Heart. Gelieerd aan Polygram/ Philips en dus ook aan de sinds kort bij Polygram ondergebrachte Nederlandse distributeur Meteor/MFP duikt het Propaganda-produkt, herkenbaar aan de moderne parafernalia van de Amerikaanse rockcultuur (road movies, beetje sado-masochisme en snoeiharde muziek), steeds vaker bij ons in de bioscopen op.
Golin en Sighvatsson wilden hun clip-regisseur van het eerste uur Dominic Sena zo graag ook eens een speelfilm laten maken. Het werd Kalifornia, waarvan alleen de spelling van de titel al wijst op retorische aanstellerij. Californië komt er niet echt in voor; de mythische westkust is het einddoel van een kwartet reizigers, dat net voor de staatgrens zal stranden in een orgie van geweld. Aan boord van de 'convertible' bevinden zich een student (David Duchovny) die voor zijn scriptie een reis wil maken langs de plaatsen waar beroemde seriemoordenaars opereerden, zijn fotograferende vriendin (Michelle Forbes) en een sjofel hippie-stel, dat reflecteerde op een advertentie om tegen een aandeel in de kosten mee te rijden westwaarts. Laat nu die jongen (Brad Pitt, met piekharen en baseballpet) toevallig zelf ook een pathologische moordenaar wezen, geadoreerd door het kindvrouwtje Adele (Juliette Lewis, zoals wel vaker de enige bezienswaardige actrice in een voorspelbare film). Tegen beter weten in blijft de kamergeleerde begrip tonen voor de sociale omstandigheden die sloebers nu eenmaal uitnodigen tot de misdaad. Die tolerantie wordt bijna zijn eigen ondergang.
Een enkele scène belooft speels inzicht in de discrepantie tussen de modieuze theorie en de grimmige praktijk van het fenomeen 'serial killer'. Veel belangstelling toont Sena echter niet voor dit thema. In plaats daarvan vergast hij de kijker op spektakel en andere uiterlijkheden, die bijna doen terugverlangen naar de sobere ernst en alledaagsheid van Henry - Portrait of a Serial Killer. Ook al was Kalifornia per ongeluk geselecteerd voor het laatste Filmfestival Rotterdam, met vernieuwing van de filmkunst, of zelfs van het genre van de road movie, heeft deze holle bombast even weinig te maken als een clip van Guns 'n Roses.
1 JUNI 1996