OUDE
NUMMERS
FILMARCHIEF
DOSSIER
OPSPORING
DOCUMENTATIESERVICE
| T I T E L : | Interview with the vampire |
| R E G I E : | Neil Jordan |
| M E T : | Tom Cruise, Brad Pitt, Kirsten Dunst |
Slechte karakters, sadisme, lijken en vooral veel bloed
PIETER KOTTMANBijna vergeet men tijdens het kijken naar Interview with the vampire waar de titel op slaat. Het vraaggesprek is slechts het kader van een raamvertelling, het leeuwedeel van de film is het verbeelde relaas van de ondervraagde. Als, in het begin, de camera na een tocht langs de bright lights van nachtelijke San Francisco eindelijk in een appartement aanbelandt, waar een broeierig kijkende man voor het raam staat, zegt de journalist die zijn verhaal optekent nog spotlustig: ,,Zo, dus u bent een vampier?'' Ja, dat is hij. Louis de Pointe du Lac heet hij, om precies te zijn, en hij werd meer dan twee eeuwen eerder geboren. En dat zal de journalist aan het slot nog betreuren.
Wat zich tussendoor afspeelt, tekende horrorschrijfster Anne Rice twintig jaar geleden op in het eerste deel van haar bestseller-reeks Vampire Chronicles. Zij schreef nu ook het script, dat verfilmd werd door regisseur Neil Jordan (The crying game). Net als de roman voert het ons, aan het eind van de achttiende eeuw, naar de zompige hitte van New Orleans waar vrouw en kind van genoemde De Pointe du Lac zojuist zijn gestorven. Overmand door verdriet geeft de jonge weduwnaar (Brad Pitt) zich over aan drank en hoererij, tot hij ene Lestat (Tom Cruise) ontmoet. Die belooft hem het eeuwige leven - in ruil voor zijn bloed. Hij zwicht voor het vooruitzicht en wordt zelf een vampier, die goedaardig genoeg is om zich aanvankelijk te beperken tot rattebloed. Maar als hij een met de pestdood bedreigd meisje het eeuwige leven kan schenken, zwicht hij weer, tot groot genoegen van zijn compaan.
Hollywood schijnt Rices verhaal altijd met huiver vervuld te hebben. Niet omdat bloedzuigen behalve onsmakelijk in onze tijd ook nog eens ongezond zou kunnen zijn, maar omdat er tussen de personages van Pitt en Cruise iets homoseksueels gesuggereerd wordt. Die suggestie is dan ook tot een onbeduidend zweempje gereduceerd, hooguit zou men ergens in de verte kunnen vermoeden dat Louis voor Lestat om een andere reden door de knieën gaat dan om het vooruitzicht op de eeuwigheid. Het zou kunnen, maar het is hoe dan ook niet van belang. Waar het natuurlijk om gaat is de horror, het obscurantisme, het crypto-christelijke en het eroto-necrofiele van het klassieke vampiergegeven.
En die elementen zijn volop vertegenwoordigd. Liefhebbers kunnen hun hart ophalen aan de Dickens-achtige aankleding, special effects met lijken, slechte karakters en sadisme, de grafstem van de verteller, tot symfonische sterkte opzwellende muziek en grote hoeveelheden bloed en duisternis. Behalve al dat fraais en het homoseksuele zweempje is het in dit genre bijzonder dat het verhaalperspectief bij de vampiers ligt. Zij zijn de helden en van hen is Louis de grootste. Hij is gemoderniseerde traditie. Hij zuigt bloed maar eigenlijk wil hij dat niet. Eigenlijk is hij een gewoon mens, met een brok van de verboden appel in de keel. Pitt laat dat mooi zien: heel nadrukkelijk, met uit smart gehouwen gelaatstrekken.
Wat het allemaal beduiden moet, weet ik niet. Het enige waarvan ik griezel is de stupiditeit van het geheel: het vereist, denk ik, een religieus soort onbevangenheid. Of zin voor het groteske. Of kennis van het cinematografisch vampirisme die vergelijkingen mogelijk maakt. Laten we het er maar zo neutraal mogelijk op houden dat deze in meer dan een opzicht monsterproduktie kennelijk in een behoefte voorziet.
1 JUNI 1996