OUDE
NUMMERS
FILMARCHIEF
DOSSIER
OPSPORING
DOCUMENTATIESERVICE
| T I T E L : | Heavy |
| R E G I E : | James Mangold |
| M E T : | Pruitt Taylor Vince, Liv Tyler, Shelley Winters, Deborah Harry, Evan Dando, Joe Grifasi |
Hunkeren tussen de biefstukken
Door PIETER STEINZHeavy, de eerste lange speelfilm van de New-Yorkse regisseur James Mangold, begint met een kruisvuur van blikken. De frontlinie is een klein wegrestaurant in upstate New York waar op een dag een nieuwe serveerster wordt aangenomen. Het meisje is mooi en de stille dikke kok van de diner is van het ene op het andere moment verliefd. In de dialoogarme eerste scènes van de film wordt zijn bewonderend gestaar afgewisseld met de goedkeurende blikken van zijn moeder, de eigenaresse, en de vernietigende blikken van de oudere serveerster, die in de nieuweling een concurrent ziet. De spanning loopt hoog op, maar zal zich pas veel later ontladen.
Het belangrijkste personage in Heavy is de inderdaad zware kok Victor, een opvallend knappe rol van Pruitt Taylor Vince, die meespeelde in films als JFK en Wild at Heart maar nooit veel indruk achterliet. In dat opzicht is hij een beetje als Victor in Heavy: 'groot als een beer, maar niemand die hem ziet staan'. De zwijgzame, contactgestoorde Victor woont al jarenlang samen met zijn overheersende moeder (Shelley Winters in een remake van haar rol in Kubricks Lolita) en bakt iedere dag voor de gasten van 'Pete & Dolly's' perfecte pizza's en biefstukken.
Als de jonge engel Callie (een vertederende Liv Tyler) in de diner komt werken, verandert Victors bestaan. Hij droomt over een leven samen met haar, doet manmoedige maar vruchteloze pogingen om af te vallen, gaat naar een introductiedag van een hogere hotelschool, en probeert zich los te maken van zijn moeder. Het lot helpt hem een handje: zijn moeder krijgt een hartaanval en verdwijnt naar het ziekenhuis. Op zijn eigen onbeholpen manier maakt Victor Callie het hof, en omdat ze een moeilijke tijd doormaakt met haar gitaarspelende vriendje (gespeeld door rockzanger Evan Dando), is hij niet eens onsuccesvol - totdat Callie merkt dat hij iets voor haar verbergt.
De filmstijl van regisseur James Mangold (een zoon van de minimalistische schilder Robert Mangold) lijkt aangepast aan de hoofdpersoon van Heavy: langzame onderzoekende shots, groezelige kleuren, en een minimum aan dialoog. Mangold heeft alle aandacht voor details: van de gespannen heen en weer schietende ogen van Victor tot het verleppende laatste ontbijtje van zijn moeder, dat tot de laatste scène onaangeroerd op tafel blijft staan. Het tempo ligt laag en de film had best een kwartiertje korter gekund, maar wie zich eenmaal heeft overgegeven aan Mangolds ritme zal zich niet vervelen.
Hunkering en frustratie zijn de overheersende emoties; ze maken van
Heavy een psychologisch drama dat zwaar is maar niet ondraaglijk,
roerend maar niet sentimenteel - een soort Smoke zonder Paul Austers
dialogen. Vince is het imponerende middelpunt, maar ook de acteurs in de
bijrollen vallen op. Joe Grifasi (uit de televisieserie LA Law) speelt
een kroegloper die even alcoholistisch als sympathiek is. Deborah Harry
laat als de cynische serveerster op leeftijd zien dat ze even goed
acteert als zingt. En van de veelbelovende Liv Tyler, de 18-jarige
dochter van Aerosmith-zanger Steven Tyler, zal de filmwereld nog veel
horen. Na het zien van Heavy heeft Bertolucci haar gecast in de hoofdrol
van zijn nieuwe film.
1 JUNI 1996