OUDE
NUMMERS
FILMARCHIEF
DOSSIER
OPSPORING
DOCUMENTATIESERVICE
| T I T E L : | Forget Paris |
| R E G I E : | Billy Crystal |
| M E T : | Billy Crystal, Debra Winger, Joe Mantegna, Richard Masur, Julie Kavner, Cynthia Stevenson |
Relatieleed slaat toe na dat ene, onvergetelijke weekje in Parijs
PIETER STEINZAan een tafel in een restaurant zitten twee mensen. Over een paar dagen trouwen ze, en de man wil zijn aanstaande tijdens een etentje voorstellen aan zijn vrienden. Terwijl ze wachten op de eerste gasten vertelt de man de onwaarschijnlijke love story van een van hen - 'how Mickey met Ellen'. Of liever, hij vertelt alleen de eerste episode, die na een romantische ontmoeting in Parijs eindigt met een gelukkig huwelijk; de rest van het verhaal wordt gedaan door de twee stellen die vervolgens aanschuiven. De relatie van Mickey en Ellen blijkt te zijn vastgelopen - in de drukke banen van de echtelieden, in ongewenste kinderloosheid, in de dagelijkse scènes uit een huwelijk; volgens de laatste berichten zouden ze gescheiden zijn.
Wie na deze samenvatting van Forget Paris een Bergmanesk relatiedrama verwacht, komt bedrogen uit. De tweede film van acteur-regisseur Billy Crystal is een romantic comedy, en dus is de toon humoristisch en de afloop op een voorspelbare manier goed. Er is ruimte voor scherpe en serieuze discussies over de voors en tegens van samenwonen ('als jij belooft om 's nachts nooit het raam open te zetten, zal ik altijd de dop op de tube tandpasta terugdoen'), maar ook voor een slapstickachtige scène waarin een muizenplaag in Mickey's appartement met een ijzeren consequentie uitloopt op een wilde autorit met een duif die vastgeplakt zit aan Ellens hoofd.
Twee dingen onderscheiden Forget Paris van de stroom feelgood movies die ons in het kielzog van Sleepless in Seattle vanuit Hollywood bereikt: de kracht van de treffende en droogkomische dialogen (,,The Swiss. They punched holes in my cheese.'' ,,And I thought they were neutral''), en de overtuigende invulling van de personages. Billy Crystal, als de drie turven hoge basketbalscheidsrechter Mickey Gordon, en Debra Winger, als de kordate Amerikaanse Parisienne Ellen Andrews, zijn in veel opzichten the couple next door: de problemen die ze hebben zijn even herkenbaar als hun gekibbel, en hun neiging om de soms grauwe werkelijkheid van de huwelijkse staat af te meten aan 'die onvergetelijke week in Parijs' is meer dan aandoenlijk.
Kunnen man en vrouw überhaupt wel samenleven? Dat is de vraag die Forget Paris - gelukkig weinig nadrukkelijk - aan de orde stelt. De film wordt daarom wel gezien als een pendant van When Harry Met Sally, de Rob Reiner-komedie over mannen, vrouwen, seks en vriendschap waarin Billy Crystal ook de hoofdrol speelde. Toch is Forget Paris veel beter te vergelijken met het werk van Woody Allen. Alleen al de filmische opzet, met zes mensen die elkaar in een restaurant een verhaal vertellen en voortdurend worden onderbroken door het commentaar van obers en wildvreemden, lijkt direct geïnspireerd door Broadway Danny Rose. Het relationele wel en wee van de hoofdpersonen doet denken aan dat van Alvy Singer en Annie Hall (let ook op de korte scène met het reuzestokbrood aan de Seine). En zelfs de achtergrondmuziek (vrolijke swing en bigbandjazz) en de bijrolacteurs (Joe Mantegna, de tegenspeler van Mia Farrow in Alice, en Julie Kavner, de moeder uit Radio Days) lijken een hommage aan de meester uit Manhattan.
Als je niet beter wist, zou je kunnen denken dat Forget Paris een nieuwe
film van Woody Allen is. Natuurlijk, Billy Crystal is als regisseur
minder origineel en als acteur oppervlakkiger, en Debra Winger heeft
niet het superieure komisch talent van Diane Keaton of Mia Farrow; maar
totdat Allens Mighty Aphrodite eindelijk in Nederland arriveert, is
Forget Paris het perfecte surrogaat.
1 JUNI 1996