OUDE
NUMMERS
FILMARCHIEF
DOSSIER
OPSPORING
DOCUMENTATIESERVICE
| T I T E L : | The Flintstones |
| R E G I E : | Brian Levant |
| M E T : | John Goodman, Rick Moranis, Elizabeth Taylor, Elizabeth Perkins, Rosie O'Donnell |
Flintstones van vlees en bloed epateren maar even
Joyce RoodnatNadat vorige week Maverick en The Beverly Hillbillies hun Nederlandse première beleefden is deze week de beurt aan The Flintstones - opnieuw een speelfilmbewerking van een televisieprodukt dat werd ontworpen voor serievertoning per half uur. Daarenboven gaat het hier om een vlees-en-bloed-bewerking van getekende figuren en hun getekende omgeving.
Dat laatste lukte goed. Het speelfilm-Bedrock doet niet onder voor het geanimeerde Bedrock - de kwasi-prehistorische Amerikaanse suburb waar de mensen uit het stenen tijdperk precies hetzelfde leven leiden als hun nazaten in de jaren zestig, met exact dezelfde gemakken en ongemakken. De met de voeten aangedreven auto's, de kegelbaan (inclusief Freds zwevende aanloop), de ronde bungalows met kleine raampjes, de natuurstenen televisie, alles is er en alles echoot realistisch de getekende voorbeelden. Tevens was het een lumineus idee van de producenten (Amblin, de maatschappij van Steven Spielberg) om de levende have, dat wil zeggen de 'oer'-apparaten (zoals een mammoet-afwasmachine, een dictafoon-papegaai, de dienstbare dinosaurussen) uit te besteden in Londen, bij de studio van wijlen Jim Henson. De scheppers van de Muppets wisten er wel raad mee en creëerden een stal schitterende types.
Maar na een kwartier is de verrassing eraf. Je raakt eraan gewend, aan de decors en de parafernalia, net zoals je niet een hele film lang kunt teren op het feit dat John Goodman er inderdaad in slaagt nogal sprekend op de getekende Fred Flintstone te lijken en dat Elizabeth Taylor hilarisch is als Freds haaibaai-schoonmama. Wellicht is met opzet, als verwijzing naar de televisiestijl, gekozen voor een vlakke, frontale registratie van de actie, maar regisseur Brian Levant noch zijn cameraman wisten er iets opwindends aan toe te voegen.
Dan begint op te vallen dat werkelijk elke grap die gemaakt kan worden, wordt gemaakt, hoe flauw ook: Spielberg heet Spielrock, Universal heet Univershell, er ligt een grammofoonplaat van Bruce Springstone en Freds sexy secretaresse heet Sharon Stone. Alles, zolang het maar verhult dat ook de scenaristen voor deze bewerking van een televisieserie geen oplossing wisten voor het feit dat ze te maken hadden met per definitie oppervlakkige, eenduidige karakters. Geschikt voor een serie avonturen van telkens vijfentwintig minuten, volmaakt onhandig voor iets ingewikkelder belevenissen van langere adem en op meer dan één niveau.
1 JUNI 1996