OUDE NUMMERS  
  FILMARCHIEF  
  DOSSIER OPSPORING  
  DOCUMENTATIESERVICE  

Zelfs verse krab in noedeldeeg bindt generaties niet

Het zijn verrukkelijke, het water in de mond brengende close-ups die hij van de bezige handen maakt. Ze vangen en plukken kippen, vouwen vaardig noedeldeeg om verse krab heen, snijden razendsnel maar gelijkmatig ingrediënten, stoken bijna gelijktijdig het fornuis op en zijn geen moment werkloos omdat het kookboek geraadpleegd moet worden. Ze bedrijven pure kunst. Ze behoren dan ook toe aan Mr. Chu, de beste chef-kok van de stad, sinds lange tijd weduwnaar en vader van drie dochters. Die dochters leven het typische bestaan van een generatie later, maar op zondagavond zijn ze thuis: ter nuttiging van een uit eindeloos veel gangen en gerechten bestaand maal.

Eat drink - maar dat nu wordt opmerkelijk weinig gedaan. Tot en met de afwas krijgen we een eetcultuur voorgeschoteld, maar gegeten wordt er nauwelijks. Keer op keer wordt de maaltijd onderbroken, door een bom van een mededeling van deze of gene dochter, door een telefoontje van het hotel waar Mr. Chu placht te werken en waar de bereiding van een diner voor een groot gezelschap dreigt spaak te lopen, en aan het slot van de film ook door een verrassende aankondiging van de bereider zelf. Die tweede, bijna irritante tegenstelling - tussen het schitterende voedsel en het zuinige onthaal dat het krijgt - is misschien nog wel van groter belang dan de eerste. Ze staat voor de kloof tussen generaties en voor het gebrek aan communicatie.

In interviews zegt Ang Lee, dat de sprakeloosheid vooral één onderwerp betreft: seks, en op die andere fundamentele behoefte wijst dan ook de tweede helft van de titel. Het is flauw zijn woorden al te letterlijk te nemen, maar het lijkt erop dat de regisseur het taboe zelf nog niet geslecht heeft. Over seks gaat zijn film in elk geval nauwelijks - alleen de middelste dochter heeft een gelegenheidsminnaar. Voor het overige brengt Eat drink man woman de gebruikelijke moeilijkheden in beeld van drie jonge vrouwen die wel of niet, of misschien dan wel spoedig, een eigen leven willen gaan leiden en zich willen bevrijden van een vader die zelfs de was nog voor ze doet.

We volgen ieder van hen en zelfs nog wat andere personages, in een meanderende verhaallijn. Niet alleen in anekdotisch opzicht maar ook in de structuur van de film zijn hun persoonlijke geschiedenissen vervlochten, de personages zijn soms scènes lang buiten beeld om ineens weer als middelpunt te gaan fungeren. Die benadering maakt duidelijk, dat Ang Lee's individuen nog steeds nadrukkelijk deel uitmaken van een groep; anderzijds wordt zijn film er oeverloos door en stuurloos.

Hij wil ook te veel: én familieverhoudingen tonen én een samenleving in de overgang tussen traditie en modern leven en terloops ook nog informatie verwerken over de massaliteit, de inrichting en de ordelijkheid van die samenleving. Het resultaat van zijn vogelvluchtperspectief is dat niets in het bijzonder scherp naar voren treedt. De karakters zijn oppervlakkig uitgewerkt, evenals de onderlinge verhoudingen, hun conflicten worden sowieso nauwelijks uitgesproken en hun individuele problemen blijven schimmig, als de kijker er al nieuwsgierig naar wordt.

Ang Lee legt ook nog eens de nadruk op zijn omslachtige manier van vertellen door al zijn personages pardoes knopen te laten doorhakken. De ene dochter verdwijnt op een achternamiddag achter op de motor van een sportman, de andere doet iets soortgelijks en degene met de beste vooruitzichten in haar carrière wordt het plotseling allemaal te veel en besluit bij haar vader te blijven. En vader zelf zorgt al even onverhoeds voor een coup de théâtre, die niet erg in de lijn van zijn karakter ligt. Dan pas wordt duidelijk, dat Ang Lee een komedie heeft willen maken, dan ook besef je eens temeer dat zijn film, ondanks aardige momenten en oogstrelende plaatjes van overheerlijk eten, erg onevenwichtig is.