OUDE NUMMERS  
  FILMARCHIEF  
  DOSSIER OPSPORING  
  DOCUMENTATIESERVICE  

Bommenlegger speelt luguber kinderspelletje

Die Hard with a Vengeance, het derde deel in de serie avonturen van de Newyorkse politieman John McClane, logenstraft de hypothese. Praktisch van de eerste tot de laatste minuut, maar vooral in het eerste uur, is Die Hard 3 een meesterlijke actiefilm, die toch niet meer probeert te zijn dan een door marketingexperts geconstrueerd stuk 'entertainment'.

Wie in de maand juli van vorig jaar in New York was, kan het bijna niet ontgaan zijn dat regisseur John McTiernan, die in 1988 ook de eerste Die Hard maakte, af en toe een paar straten in Manhattan afzette. Bij voorbeeld Ninth Avenue van de 57ste tot de 42ste Straat, als u zich iets kunt voorstellen bij zestien blokken in het centrum van New York.

In de allereerste scène knalt - volume graag, heren operateurs - Summer in the City van Lovin' Spoonful al uit de luidsprekers, totdat de muziek plotseling ophoudt en het warenhuis van Bonwit Teller aan Sixth Avenue de lucht invliegt. Ook als je weinig affiniteit hebt met de aanblik van ontploffende gebouwen in films, is dit toch iets bijzonders, omdat je niet begrijpt hoe de filmmakers het voor elkaar hebben gekregen.

De bommenlegger meldt zich al snel telefonisch bij het hoofdbureau. Het is de geaffecteerde schurkenstem van Scar uit The Lion King, Jeremy Irons dus, die pas veel later ook in beeld zal verschijnen als enge fat. Hij noemt zich Simon en wil het kinderspelletje 'Simon Says' spelen: iedereen doet wat hij zegt of er gaat weer een bom af. Om te beginnen moet rechercheur McClane (Bruce Willis), die elders van een kater ligt te genieten, zich naar het hart van Harlem begeven met een speciaal soort sandwichbord om. De door Simon voorgeschreven tekst is te leuk om hier al te verklappen.

Enfin, Simon heeft een appeltje te schillen met McClane op grond van een van de eerdere delen van de Die Hard-serie, waarin de nog het meest op een vrachtwagenchauffeur lijkende, all-American Willis het al op moest nemen tegen enge, goed geklede en zich superieur wanende Europese sadisten.

Een van de lijnen in Die Hard with a Vengeance is de steeds verdere onttakeling van Willis, als een groggy bokser wiens incasseringsvermogen tot het uiterste getart wordt. Een andere rode draad is het team-tegen-wil-en-dank dat hij vormt met de zwarte niet-politieman Zeus Carver (Samuel L. Jackson). Deze laat niet na te pas en te onpas op te merken dat de blanken hun eigen problemen maar op moeten lossen. En natuurlijk is hij bij het oplossen van de problemen die Simon over de telefoon poneert veel slimmer dan de geboren loser Willis.

Zowel diens fysieke neergang als de wijsneuzigheid van Jackson verwijzen naar beider optreden, zij het slechts in één scène samen, in Pulp Fiction, ook minstens twee keer geciteerd in de dialogen.

McTiernan, die sinds zijn doorbraak met de originele Die Hard nooit meer dat niveau evenaarde, maakt nu zijn beste film, een slimme combinatie van beproefde elementen en originele bravoure. Een opsomming van de verrassingen en geneugten die de film biedt zou dan ook veel van het plezier kunnen vergallen. Ook de film zelf heeft de vorm van een surprisetrip, van een vossejacht door de hoofdstad van de wereld. Twee raadsels willen we u toch niet onthouden. De eerste betreft twee lege kruiken, met een inhoud van respectievelijk drie en vijf liter, en een fontein. De opdracht luidt om binnen dertig seconden exact vier liter water af te meten. Er zijn minstens twee oplossingen, een in zes stappen en een in acht. Indien de afwijking meer dan een procent bedraagt, ontploft u.

Het tweede raadsel is er een voor politici. Hoe komt het toch dat in dit soort films, ondanks alle inspanningen van het Goethe Institut en bondskanselier, de booswichten nog steeds blond haar, blauwe ogen en een Duits accent hebben?