OUDE
NUMMERS
FILMARCHIEF
DOSSIER
OPSPORING
DOCUMENTATIESERVICE
| T I T E L : | Cool Runnings |
| R E G I E : | Jon Turteltaub |
| M E T : | John Candy, Leon, Doug E. Doug, Rawle D. Lewis, Malik Yoba |
Sleeën met een lach en een traan
HANS BEEREKAMPDe sportman die tegen alle verwachting en waarschijnlijkheid en na vele nederlagen uiteindelijk (zelf)respect verwerft door een klinkende victorie, vormt de hoofdpersoon van een bekende filmformule. Aan de ene kant bespeelt de Disney-produktie Cool Runnings van regisseur Jon Turteltaub (3 Ninjas) zeer effectief alle registers van de sportfilmclichés. Maar Cool Runnings onderscheidt zich toch overwegend van bij voorbeeld Rocky of Chariots of Fire: door zijn originele, op ware gebeurtenissen gebaseerde gegeven, door de charme van regie en acteurs, en ook doordat aan het slot geen overwinning behaald wordt, maar slechts een applaus van publiek en andere deelnemers voor de betoonde moed en doorzettingsvermogen.
Het Jamaicaanse bobsleeteam leverde inderdaad in 1988, tijdens de Olympische Winterspelen van Calgary, een uitgelezen illustratie van baron De Coubertins stelregel dat deelnemen belangrijker is dan winnen. Het scenario van Cool Runnings, waaraan komediespecialist Michael Ritchie meeschreef, dikt het allemaal een beetje aan: de hoon van de Oostduitse bullebak, de alcoholproblemen van de Amerikaanse coach van de vier rasta-atleten - een wegens fraude van zijn Olympische medaille beroofde ex-kampioen - en de volstrekte verbijstering van het kwartet, dat voor de Spelen nog nooit sneeuw of ijs gezien zou hebben, over de bij hun tak van sport behorende weersomstandigheden.
Het scenario benadrukt dat twee in Jamaica wel inheemse sporten de ideale voorbereiding vormen voor een bobsleeër: de sprint en de zogenaamde 'pushcart race', een soort zeepkistenwedloop van de heuvel af. Cool Runnings maakt zowel de aanvankelijke onmogelijkheid van deze sportdroom als de verwezenlijking ervan volstrekt aannemelijk en zorgt voor een lach en een traan. De vorige maand overleden Canadese komiek John Candy speelt als de (blanke) coach misschien wel de beste rol uit zijn meer dan veertig films tellende carrière. De film is geen meesterwerk, maar een schaars wordend voorbeeld van de pretentieloze kwaliteit, die ooit de standaard vormde in Hollywood.
1 JUNI 1996