OUDE NUMMERS  
  FILMARCHIEF  
  DOSSIER OPSPORING  
  DOCUMENTATIESERVICE  

Child's Play 3 had moeiteloos videocensuur gepasseerd; Een bleek gevalletje horror

Wie de afgelopen maanden de ellendige berichten volgde over twee jonge Britse kindermoordenaars en hun slachtoffertje, kent inmiddels de titel van de laatste uit de serie. Bij een van de jongens thuis lag die video en de ene commentator na de andere columnist in binnen- en buitenland die een stukje wijdde aan de twee jongens en hun misdaad, maakt gewag van de film, onveranderlijk met een bestraffend, veroordelend adjectief erbij. Nooit zag ik de film als oorzaak van de misdaad aangewezen worden, maar telkens kwam hem wel de 'eer' toe op zijn minst te hebben bijgedragen aan de inspiratie van de moordenaars. Mede dankzij Child's Play 3 ontvlamde ook weer de discussie of gewelddadige films (wie definiëert nou eens voor mij welke films daar dan precies mee worden bedoeld?) niet verboden moeten worden, en om te beginnen onbereikbaar moeten zijn voor jeugdigen (van welke leeftijd?).

Intussen kreeg ik nooit de indruk dat de auteurs van die artikelen Child's Play 3 daadwerkelijk hadden bekeken. Zou die film werkelijk zo veel verder gaan dan de jolige camp-horror die ik me herinnerde van het origineel? Zou zo'n formule-geval, want veel meer kon het toch niet zijn, zo veel macht kunnen uitoefenen over twee jongens?

In de videotheek waar ik Child's Play 3 huur, hoor ik dat de film vooral door kinderen van een jaar of twaalf wordt meegenomen. ,,Voor de groten is hij te tam'', weet de verhuurder. Regisseur Jack Bender heeft de fakkel overgenomen. Van de oorspronkelijke medewerkers is alleen de acteur Brad Dourif over, die opnieuw met veel verve zijn stem uitleende aan Chucky, een moordende looppop in wie de geest van een seriemoordenaar zijn domicilie houdt. Het verhaal verloopt voorspelbaar: het achtjarig kind dat in deel één de fout maakte naar Chucky te luisteren, is inmiddels een zwijgzame zestienjarige geworden, een eenzaam resultaat van het ene pleeggezin na het andere. Op de militaire academie waar zijn opvoeders van dit onaangepaste type een man hopen te maken weet Chucky, per ongeluk opnieuw tot leven gewekt door een cynische speelgoedfabrikant, hem te vinden en de kermis kan van start. Chucky vermoordt een stuk of wat brulboeien, vooral officieren, en bedreigt links en rechts wat vrienden en kennissen van de jongen, om tenslotte in een spookhuis te worden vernietigd. Niet voorgoed. Voor deel vier zal hij weer opstaan - zoveel is duidelijk.

Child's Play is een volslagen onbijzondere film. Een saai kraaltje aan het fonkelende snoer horror-films waar sedert het begin van de filmgeschiedenis aan is geregen, een bleek gevalletje tussen veel angstaanjagender produkties als bijvoorbeeld de, lange tijd razend populaire, Friday the 13th-serie. De moorden zijn minder talrijk, minder verrassend en lang zo spectaculair niet vormgegeven als in het eerste deel, bloed stroomt er nauwelijks en er zit meer sadisme in Woody Woodpecker. Het enige opvallende van Child's Play 3 is nog altijd de animatie van de pop: houterig en in feite krakkemikkig, maar door de rubberen mimiek (van een stompzinnige slaapogen-blik verandert het gezicht in een ogenblik tot een gemeen smoelwerk) en niet te vergeten door Dourif's stem is het ding toch geloofwaardig, zij het eerder grappig dan eng.

Was er een censurerend systeem van kracht geweest voor videofilms, dan had Child's Play 3 dat moeiteloos gepasseerd. Zoekt iemand een negatief bijvoegelijk naamwoord voor Child's Play dan is 'duf' meer op zijn plaats dan 'abject'.