OUDE
NUMMERS
FILMARCHIEF
DOSSIER
OPSPORING
DOCUMENTATIESERVICE
| T I T E L : | Cachao, como su ritmo no hay dos! (Geen ritme als het zijne!) |
| R E G I E : | Andy Garcia |
| M E T : | - |
Muziekdocumentaire over Israel López Cachao
Hommage aan Cachao mist elk drama
PIETER KOTTMANDat bewondering niet altijd enthousiasmerend hoeft te zijn, bewijst de acteur en gelegenheidsregisseur Andy Garcia met zijn gefilmde hommage aan de Cubaans-Amerikaanse musicus Israel Lopez Cachao. De film is te elfder ure opgenomen in het Zapp-Jazz Festival, dat aanstaande zondag gehouden wordt in het Rotterdamse theater Lantaren/Venster. Carcia wilde, gezien de ontwikkelingen in Cuba op dit moment, per se niet, dat zijn Cachao deel zou uitmaken van het retrospectief van de Cubaanse cinema dat Lantaren/Venster van 16 september tot en met 12 oktober organiseert.
Dat is enigszins pompeus, want enig politiek bewustzijn geeft Garcia in zijn film geen blijk. De film heet een muziekdocumentaire te zijn, maar het is niet eens een portret, laat staan een bijdrage aan de geschiedschrijving over kunstenaars in ballingschap. Aan het begin jast Garcia er enkele biografische gegevens over zijn onderwerp doorheen, verlucht met wat oude foto's en daarna volgt een registratie van een concert, afgewisseld met repetities.
Alleen al daarmee toont Garcia, ster in onder meer The Godfather Part
III, The Untouchables, Internal Affairs, geen regisseur te zijn. De
bibberige, vaak onscherpe beelden van zowel concert als repetities zijn
dichtgesmeerd met het doorlopende jazzy salsa-geluid van Cachao. Oog voor
het spaarzame drama heeft Garcia intussen niet. Als Cachao, in het
bijzijn van zijn vrouw, zegt: ,,Ach, wij musici zijn allemaal hetzelfde.
Hier een zoon, daar een, zo gaat dat'', dan zwenkt de camera veel te kort
naar de echtgenote om haar emoties te registreren. Maar het ergerlijkste
is de voortdurende aanwezigheid van de meezingende Garcia zelf op het
podium waarop zijn aanbeden muzikant wordt geacht te triomferen. Hij, de
producent van het concert, betaalt ,,de koffie'' en mag daarom
straffeloos het eigenlijke middelpunt zijn op het door hem aangerichte
familiefeestje. IJdeltuit.
1 JUNI 1996