OUDE
NUMMERS
FILMARCHIEF
DOSSIER
OPSPORING
DOCUMENTATIESERVICE
| T I T E L : | The Brady Bunch Movie |
| R E G I E : | Betty Thomas |
| M E T : | Shelley Long, Gary Cole, Christine Taylor |
Film 'Brady Bunch' is grinnikende camp
PIETER KOTTMANDe openingsbeelden tonen nog het Los Angeles van vandaag, maar direct erna slaat de gezelligheid toe. En die is in de context van de huidige stad natuurlijk des te groter. The Brady Bunch was begin jaren zeventig een razend populaire televisie-sitcom, over een uit vader en moeder, drie dochters en drie zonen bestaand gezin. Dertig minuten duurde een aflevering, waarin een piepklein probleempje van deze of gene zorgde voor het drama, dat steevast een gelukkig einde kreeg. Nu is er de movie, met een langere adem, maar met precies dezelfde ingrediënten.
Dat regisseur Betty Thomas en de vier scenario-schrijvers de clan nadrukkelijk authentiek weergeeft, met lang, in het midden gescheiden haar voor de meisjes, wijde pijpen voor de jongens en een das met grote stippen in combinatie met een psychedelische overhemdprint voor vader, dient niet alleen de hoop op herhaling van het succes en daarmee de beurs van de producent. En passant wordt ook nog even aangetoond hoezeer de wereld veranderd is in de twintig jaar die inmiddels verstreken zijn. De sociale verhoudingen zijn - als ze nog bestaan - verhard, geld is de enige drijfveer geworden en kinderen breken zich wel over iets anders het hoofd dan over het verbod op klikken. Het is nostalgie met morele kantjes: zo waren we, zo zijn we nu.
Heel veel werk wordt daar overigens ook weer niet van gemaakt; het is een versleten begrip, maar camp lijkt toch het belangrijkste artistieke doel van deze film. Altijd goed voor gegrinnik, lekker vet, niet te moeilijk. Thomas slaagt wel in haar opzet, maar hier en daar is haar film, vreemd genoeg, te vlak. Het doldrieste ontbreekt en de nadruk ligt op soms al te bleke, alledaagse onnozelheid. Het aardigste is de middle child syndrome, waar, volgens haar therapeute (mal rolletje van show-trava RuPaul), zusje Jan aan lijdt. Ze stikt van jaloezie op haar oudere zus Marcia, want die is mooier en doet alles beter. Geestig zijn de denkbeeldige scènes waarin Jan happen uit het haar van de slapende Marcia knipt: 's ochtends blijkt de agressie een schitterend nieuw kapsel te hebben opgeleverd, waarvoor iedereen haar complimenteert. Marcia straalt, Jan implodeert.
Thomas is geen John Waters, die in bijvoorbeeld Serial Mom de boel veel bijtender op de spits drijft. Zo al aanwezig, is de satire in The Brady Bunch Movie mild. Bovendien werkt de vertaling hier en daar ook niet mee. Als de hitsige buurvrouw twee van de Brady-zonen uitnodigt om binnen 'a sandwich' te maken, wil ze volgens de ondertiteling 'boterhammen' klaarmaken. Zo vredig en onschuldig is de film ook weer niet, al scheelt het weinig.
1 JUNI 1996