OUDE
NUMMERS
FILMARCHIEF
DOSSIER
OPSPORING
DOCUMENTATIESERVICE
| T I T E L : | Bodysnatchers |
| R E G I E : | Abel Ferrara |
| M E T : | Gabrielle Anwar, Terry Kinney, Billy Wirth, Meg Tilly, Forest Whitaker |
Abel Ferrara's verdienstelijke remake van Bodysnatchers; De nieuwe buitenaardse orde
Hans BeerekampRegisseur Abel Ferrara is een moeilijk te klasseren filmmaker. Vorig jaar wijdde het International Filmfestival Rotterdam een retrospectief aan zijn werk, dat wel eens beschreven is als B-films met de allure en de visuele stijl van de eredivisie. Met zijn meesterwerk Bad Lieutenant werd Ferrara zo een van de vlaggedragers van de in Rotterdam gelanceerde golf van de 'nouvelle violence'. De timing was perfect: nog in datzelfde jaar werden nieuwe films van Ferrara vertoond in de hoofdprogramma's van Cannes en Venetië, die net een maatje te groot zouden blijken. Zowel Snake Eyes (inmiddels omgedoopt tot Dangerous Games) als Body Snatchers staan over twee weken weer in Rotterdam op het programma, maar de ontvangst van beide films op de grote festivals getuigde van teleurstelling. Intussen besloot Warner Bros. om de tweede remake van Invasion of the Body Snatchers nu al vast op video uit te brengen en dus niet in de bioscoop.
Als Ferrara een onbekende gebleven was, zou Bodysnatchers misschien wel een cultfilm geworden zijn. In vergelijking met Bad Lieutenant en in competitie in Cannes leek de film niet bijzonder genoeg. Toch zijn de verdiensten aanzienlijk. In samenwerking met een vijftal scenarioschrijvers (onder wie de horror-specialisten Larry Cohen en Stuart Gordon) wist Ferrara weer een nieuwe draai gegeven aan het oorspronkelijke verhaal van de buitenaardse 'peulen', die aardbewoners vermoorden, hun gedaante aannemen en zo ongemerkt de wereldheerschappij verwerven. Ook in Don Siegels film uit 1954 en Phil Kaufmans eerste remake uit 1978 was dit gegeven een metafoor van bedreigd individualisme, een twijfel aan de eigen identiteit en die van de anderen, die als rechtgeaarde zombies niet meer van echte mensen te onderscheiden zijn. Projecteerde Siegel die angst op de vijfde kolonne van communistische infiltranten en Kaufman op de wezenloosheid van de 'new age'-profeten van de jaren zeventig, Ferrara situeerde zijn griezelfabel in een legerplaats in Alabama. Militairen als geprogrammeerde, anonieme zombies zijn een even doorzichtige als effectieve vondst. Leuker is het idee om van de held een per definitie aan ieders integriteit en die van haar ouders in het bijzonder twijfelend tienermeisje (Gabrielle Anwar, Al Pacino's danspartner in Scent of a Woman) te maken. Haar stiefmoeder (Meg Tilly) was toch al nooit te vertrouwen, dus beantwoordt Tilly's strenge, mechanische gedrag in dienst van de nieuwe buitenaardse orde aan een dubbele logica. Als elke puber moet Anwar voortdurend de mensen in haar omgeving tegen het licht houden, met dien verstande dat een verkeerde inschatting in dit geval direct fatale gevolgen kan hebben.
Wie Body Snatchers min of meer toevallig in de videotheek uit het rek zou pakken, moet wel versteld staan van de stevige huishoudkwaliteit van dit genre-werkje. Gepresenteerd op een festival als nieuwste film van een zojuist tot belangrijk filmauteur gebombardeerde held van de kunstzinnige cinema, valt de film noodzakelijkerwijs door de mand. Daarom is ook de video-uitbreng vlak voor de Rotterdamse première een al dan niet opzettelijk voorbeeld van goede timing.
1 JUNI 1996