OUDE
NUMMERS
FILMARCHIEF
DOSSIER
OPSPORING
DOCUMENTATIESERVICE
| T I T E L : | Baby's day out |
| R E G I E : | Patrick Read Johnson |
| M E T : | Joe Mategna, Joe Pantoliano, Brian Haley |
Halsbrekende toeren door kraaiende honneponnetjes
PIETER KOTTMANHet zal niet eerder voorgekomen zijn dat in het curriculum vitae van hoofdrolspelers vermeld staat wanneer zij voor het eerst lachten. De een-eiïge tweeling Adam Robert en Jacob Joseph Worton valt de eer van die primeur te beurt en dat lachen blijkt bovendien hun voornaamste verdienste. Ze lachten al twee weken na hun geboorte (november 1992), en te oordelen naar hun optreden in Baby's day out is het hun favoriete bezigheid geworden. Ze kraaien het uit en laten daarbij voortdurend hun twee voortanden bóven en twee voortanden ónder zien. Het zijn honneponnetjes, alletwee.
In de film spelen ze één rol, die van Baby Bink. De kijker merkt niets van de dubbele bezetting - zomin als zichtbaar is dat hun rol regelmatig gespeeld wordt door op afstand bedienbare animatiepoppen. Dat vermoeden dringt zich overigens wel op: niet alleen staat Baby's day out bol van de technologische trompe l'oeil waar geen film uit Hollywood nog buiten lijkt te kunnen, ook zijn de avonturen van Baby Bink zo halsbrekend dat regisseur Patrick Read Johnson wegens moord achter de tralies was verdwenen als hij de baby's geen stand in had gegeven.
Baby Bink is van zeer welgestelde huize en wordt ontvoerd. Hij ontsnapt: op handen en voeten, beluierd schommelkontje in de lucht. Hij kruipt over daken en snelwegen, bezoekt warenhuizen en dierentuinen, valt in slaap in de armen van een gorilla en wordt op een stalen balk naar de top van een wolkenkrabber in aanbouw gehesen. Alles kraaiend van de pret. Zijn traject door de stad is dat van de baby uit zijn favoriete voorlees-plaatjesboek, dat dezelfde titel heeft als de film. Het enige verschil is, dat Baby Bink op de hielen wordt gezeten door zijn drie oliedomme ontvoerders (Joe Mantegna speelt de aanvoerder) die aan den lijve ondervinden aan welke gevaren hun prooi als door een wonder steeds maar ontsnapt.
Baby's day out is in commercieel opzicht een slim produkt, zeker gezien het succes van bij voorbeeld Forrest Gump. Weliswaar wordt de recente geschiedenis van Amerika er niet in doorgenomen, maar de held is van hetzelfde kaliber. Volmaakt onschuldig en zich niet bewust van enig gevaar, is Baby Bink even onbevangen en vertederend als Forrest Gump. Juist hun hulpeloosheid maakt hen overwinnaars en verzekert ze ook nog eens van de sympathie van het grote publiek, dat immers geloven wil in de eigen onschuld.
Het kan in dit geval bovendien gezinsgewijs genieten van veel drollige slapstick. Baby's day out is een vreemde mengeling van avonturen uit tekenfilms, thrillers en Laurel en Hardy. De boeven hebben steevast dezelfde pech als de laatsten en overleven op onwaarschijnlijke wijze een val van een wolkenkrabber of een confrontatie met een King Kong-gorilla. Het thriller-element wordt vertegenwoordigd door de politie, hoewel die ter verhoging van de gezelligheid even snugger blijkt als Bromsnor. Als er koers moet worden gezet naar het van een grote klok voorziene gebouw, dat Baby Bink na zijn redding aanwijst omdat zijn plaatjesboek daar nog ligt, spreekt de hoofdcommissaris evenwel enkele woorden die filmgeschiedenis kunnen worden. ,,Go to the tick-tack to get the boo-boo''.
1 JUNI 1996