F I L M A R C H I E F
|
![]()
OUDE
NUMMERS |
Na de dood van Disney gemaakte Aristokatten is rammelend verhaal met geslaagde momenten; Romance tussen dure moederpoesJOYCE ROODNAT,,Je ogen glanzen als sardientjes''. Thomas de straatkat weet het compliment zo zoet, zo vleiend en zo weinig sentimenteel uit te spreken dat de witte Duchess haar stamboom vergeet en op slag smoorverliefd op 'm wordt. Vierentwintig jaar geleden sprak Louis Neefs Thomas' stem in en maakte hem voor altijd onweerstaanbaar. Ook de rest van de Nederlandse nasynchronisatie van The Aristocats heeft de tijd goed doorstaan. Dat kan niet gezegd worden van de film. Deze twintigste avondvullende animatiefilm was de eerste die de Disney-studio's produceerden na de dood van Walt Disney in 1966. Hij bestendigde de neergang van Disney's Grote Tekenfilm, zoals die met The Sword and the Stone (1963) was ingezet en die pas kon worden afgewend toen met De kleine zeemeermin werd teruggegrepen op de oude kwaliteitsnormen. Met The Aristocats werden de dure, heldere beelden met de bewegende figuurtjes in alle hoeken en hoekjes van het kader en de fabelachtig nauwkeurig en kunstig getekende achtergronden definitief ingeruild voor de veel goedkopere, onbeweeglijke en lege decors. De romantische aquarel-lijn moest plaats maken voor een moderner geachte, aan stripverhalen ontleende, opzettelijk slordiger schetsstijl, waardoor de personages minder een eigen karakter kregen. In The Aristocats werd bovendien volstaan met een rammelend verhaaltje, bijeengesprokkeld uit eerdere successen Lady and the Tramp en 101 Dalmatians. Wat leuk was voor honden werd nu geschikt gemaakt voor katten en zo ontstond een dun verhaaltje vol flodderige zijsporen over een dure Parijse moederpoes die met haar drie jongen wordt ontvoerd door een wreed en jaloers Mens en aan de dood ontsnapt dankzij de hulp van een kater uit een haar wezensvreemd milieu.
Dat De Aristokatten een aantal geslaagde ogenblikken telt, komt hoofdzakelijk door de manier waarop het eigene van jonge katten werd vastgelegd. Een andere vondst was Thomas de straatkat een habitué te maken van een, gelukkig weer eventjes anarchistisch vormgegeven, Parijse jazzkelder, waar de 'jazz cats' niets liever doen dan samen swingend musiceren en waar de muziek van George Bruns schitterend tot zijn recht komt.
|
NRC Webpagina's
1 JUNI 1996
|
Bovenkant pagina |